Heel lang duurde het dit jaar om te besluiten of wij op vakantie zouden gaan, waar en wanneer. 2018 is niet echt ons dierenjaar. In mei werd 1 van onze honden ziek. Het leek erop dat ze met enige medicatie nog een mooi leven in het vooruitschiet had. Omdat zij door de medicijnen haar urine liet lopen, besloten wij grotendeels uit hygiënisch oogpunt dat wij haar niet honderden kilometers tussen de kinderen in de auto wilden hebben. Op dat moment voelde zij zich echt weer bijna de oude. Dus wij kregen hoop en dachten dat de herfstvakantie ook wel een optie zou kunnen zijn. Maar toen ging het helemaal mis. Wij lieten haar in slapen.
Al snel werd besloten dat wij gewoon echt aan vakantie toe waren. Want behalve de hond hadden wij inmiddels ook flink wat zorgen over het paard van mijn dochter. Deze was verkocht en zou een prachtig plekje krijgen bij een vrouw in een bosrijke omgeving. Die vrouw bleek een heks in het bos te zijn en snel hebben wij het beestje terug weten te halen. Bij thuiskomst zagen wij dat hij niet helemaal lekker liep. De vee-arts kwam erbij en het nieuws was slecht. Hij kreeg een kuur voor twee weken en met een beetje geluk zou hij nog recreatief gebruikt kunnen worden maar niet meer voor de sport.
Gelukkig zou ons paardje goed verzorgd worden en konden wij weg.
Het enige wat wij wilden was rust en een strand. Helemaal bovenin Denemarken kwamen wij terecht.
De auto was nog niet eens helemaal uitgepakt toen er een panieksituatie uitbrak. Als moeder van 2 pubers zou ik toch echt wel moeten weten dat WIFI bij de basisbehoeften hoort. Als ik, net zoals in de reclame, de WIFI eruit trek om gezellig koffie te drinken met z’n allen dan durf ik niet eens te denken aan de vreselijke gevolgen die dat met zich mee zou brengen. Want, geloof mij maar, gevolgen zullen er zijn!
Tijd om even rustig te zitten voor een kopje koffie zouden wij nu toch niet krijgen en ik dank God op mijn blote knietjes dat ik een map heb kunnen vinden die de gewenste code bleek te hebben. Terwijl de tranen van blijdschap nog net niet over de wangen rolden van mijn dochter, gooide ik mijn Facebook van mijn telefoon. Geen social media voor mij en van mijn kant zouden mensen ook niet bestookt worden met vakantiekiekjes.
Zo liepen er op een avond twee natuurvreemde personen naar het strand. Deze twee hadden qua wilde dieren alleen nog maar aangespoelde kwallen vast weten te leggen (wel hele mooie). Plotseling verscheen voor ons een prachtig diertje. Het volgende gebeurde: razendsnel vlogen de gedachten door mijn hoofd. Was het een kat? Nee het had grote oren. Was iemand zijn hond kwijt (met meteen ook een conclusie: vast van een Duitser)? Nee, dit was echt geen hond. Het was een vos! Ik kneep de arm van mijn zoon fijn en siste: “Het isssss een vosss. Ssssssnel maak een fotooooo!” De vos keek ons aan en echt het leek alsof zij (ik nam aan dat het een vrouwtje was) haar ogen rolde en dacht: “Guttegut, daar heb je weer zo’n stel”. Met een haast koninklijke allure draaide het beestje zich om en draafde de duinen in. Ons achterlatend met inmiddels de telefoon in de handen voor de foto. Wij namen ons plechtig voor om voortaan sneller te reageren. Wij hebben nog een ree weten vast te leggen ( ik werd nog geprezen om mijn scherpe blik want de rest van de familie sjokte er gewoon langsheen terwijl zij op 3 meter afstand stond). Die vos is ons echter niet gelukt. Wel hebben wij nog eentje gezien. Nog mooier zelfs. Weer waren wij dermate onder de indruk dat wij dus weer te laat waren voor de foto.
Onze vakantie speelde zich grotendeels af op het strand. Snel kwam de totale ontspanning en na 1,5 week zo’n beetje alle zandkorrels gezien te hebben, sloeg de verveling er goed in bij de kinderen. Wij besloten weer naar huis te gaan.
Eenmaal thuis kwamen wij direct met onze voeten op de grond. Paard was niet beter geworden en zou alleen nog maar kunnen dienen als weidemaatje. Tot op heden is er geen plekje voor hem gevonden. Het begint er steeds meer op te lijken dat ook hij moet worden ingeslapen.
Dan is de vakantie die nog maar net geleden was nog maar een herinnering van lang geleden die aan het vervagen is. Gelukkig hebben wij de foto’s nog…
Solo.