Wat een jaar was dit. Het begon met een enorme ‘knal’ voor mij en het jaar was ook zomaar voorbij. Nu vind ik sowieso wel dat de tijd snel gaat. Het lijkt wel dat hoe ouder ik wordt hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Dat kan natuurlijk niet want elke minuut telt nog steeds 60 seconden en iedere week net zo goed 7 dagen, maar het voelt of ’t voorbij raast! De weken vliegen voorbij en ongemerkt de maanden en de seizoenen ook. En ineens is het jaar 2018 dan bijna voorbij. Zomaar ineens is het december.
2018 gaat voor mij de boeken in als een k*tjaar. Mooier kan ik het niet maken. Natuurlijk was er zat leuks. Een warme zomer. Daar houd ik van. Leuke dingen in het dorp met fijne mensen die er voor me waren, ieder op z’n eigen manier. En ook nieuwe plannen op zakelijk gebied die sinds november ook steeds meer écht beginnen te werken. Leuke, gezellige dingen met vrienden. Fijne concerten. Nieuwe mensen ontmoet. En wat amoureuze uitspattinkjes waar ik de details beter niet hier deel. Maar die wel heel goed voor mijn zelfvertrouwen waren.
Maar 2018 is voor mij vooral het jaar van me alleen voelen en alleen zijn. Mijn gezin, zoals ’t er altijd was, is niet meer. En dat doet pijn en voelt alleen. Dat mis ik zo verschrikkelijk. De vanzelfsprekendheid van het bij iemand horen is er niet meer en dat is een akelig gemis. In 2018 vierde ik voor het eerst mijn verjaardag alleen. Ging ik voor het eerst helemaal alleen op vakantie. Moest ik grotere beslissingen alleen nemen. En afscheid nemen van mensen die me dierbaar waren zonder de arm van een partner om me heen. En dan komt nu ook nog de decembermaand met al z’n ‘verplichte’ gezinsgezelligheid met Sint, Kerst en oud & nieuw. Ik sla het liever even over allemaal dit jaar. Gewoon even geen zin in dit jaar.
2018 was ook een jaar waarbij ik heel veel heb teruggekeken. Wat als ik toen misschien iets anders had gedaan of gezegd of had besloten. Heb ik misschien iets fout gedaan? Heb ik vergissingen gemaakt? Verkeerde beslissingen misschien? Had ik beter dit… of beter dat…. Waarom zijn dingen gegaan zoals ze zijn gegaan? Had ik er voor kunnen zorgen dat het anders was gelopen?
Ik ben een dagdromer en een nachtdenker. Ik kan heel goed denken én bedenken. Soms iets te goed, denk ik.
Voor 2019 heb ik ook iets bedacht. Ik ga minder terugkijken. Want ik merk dat ik er zo verdrietig van wordt. In 2019 ga ik vooruit kijken. Naar positieve dingen. Want die zijn er. Ik heb prachtige, lieve, stoere, creatieve kinderen waar ik supertrots op ben. Ik heb leuke vakantieplannen. Ik ga mijn bedrijf sterker en groter maken. Ik ga weer een keer toneel spelen en ik ga door met zingen, mijn nieuwe hobby waar ik zo vrolijk van wordt. Én ik ga op zoek naar een nieuw huis, daar heb ik zin in, een soort nieuwe start op een nieuw eigen plekje.
Ik heb 2018 ‘overleefd’ dus 2019 moet ook vast lukken!
Eefje