Ja dat is bijzonder gras hoor. Die grasvelden in Ysbrechtum daar is altijd wat mee.
Als turf-famke is de overgang naar de Ysbrechtumer klei best groot. Als je uit mijn geboortegrond wat onkruid trekt is dat zo maar klaar. Je neemt een schoffel, wiedewiedewied en klaar, even opruimen en genieten. Hier laat ik dat klusje liever over aan manlief.
Net als het gras trouwens, want ook dat is niet mijn hobby. Als je er een beetje lief voor bent, kunnen we het gras in ons tuintje aardig de baas. We zijn best tevreden over ons gazonnetje.
Nee dan de andere groenstroken in ons dorp. Het blijkt een hele uitdaging om een prima bruikbare groenvoorziening te hebben.
Wonen aan het Finneveld is nooit saai. We hebben lekker vrij uitzicht en er is altijd wel wat te zien. Zwemmende eenden bijvoorbeeld. Niet in de sloot, maar gewoon over het veld. Na een paar dagen regen, gaan de eendjes hier helemaal uit hun dak en houden ze een soort all-inclusive vakantie tussen de doelpalen: zwemmen en wormen vreten tegelijk: walhalla.
Ook ons prachtige sportveld: de Trochslach is op zijn minst bijzonder te noemen. Het veld is in zo’n slechte staat, dat het zelfs te slecht is voor renovatie. Ja, u leest het goed, vanaf vorig jaar september is het al te nat om er met een gemiddelde machine overheen te rijden, zonder het tot een soort gerooide aardappelakker te transformeren. En dat het al een poosje nat is, weet iedere gebruiker. Bijvoorbeeld de kaatsers, die met enige regelmaat met priktoestanden, pompen en sneeuwschuivers (!) het water van het veld hebben geworsteld, om de partij van zondag toch maar door te kunnen laten gaan.
De kaatsclub heeft haar hele agenda maar weer een jaar omgegooid, dit jaar met het doel in juli al klaar te zijn, zodat de drainageklus in het meest droge seizoen van het jaar gestart kan worden. Bepaald geen luxe, maar tot die tijd doen we het ermee. Tenminste….als we het veld droog genoeg voor de training kunnen krijgen. Dat trainingsseizoen begint deze week al, in theorie tenminste, want het veld is verre van klaar. Zelfbenoemde ‘gras-o-logen’ uit mijn omgeving wisten mij te vertellen dat het veld niet eerder droogt, dan dat het gras er vanaf is. Grote noodzaak dus, maar al wat kwam… Geen gemeentelijke maaier. Pas afgelopen zaterdag is het gras gemaaid. Niet door de gemeente, maar door een welwillende plaatsgenoot met een maaitractortje.
Het gras was bijzonder lang, door de lange zachte herfst en de gemeente heeft blijkbaar geen materiaal om daarmee om te gaan.
Ze hebben het wel geprobeerd hoor. Zo nu en dan ontbrak ergens in ons dorp een klein reepje gras, maar het bleef te nat om te maaien. Vorige week donderdag dan eindelijk, na een aantal prachtige zonnige dagen, kwam er zo’n handig maaimachientje het Finneveld opdraaien. ‘Halleluja’, riepen wij, eindelijk gaat het lange gras eraf. Totdat na driekwart Finneveld de maaier zich verslikte en in het water wegzakte… tot z’n assen in de drek.
De reddingsoperatie werd een ware ambtelijke soap. Een busje ervoor om ‘m eruit te trekken: motor bijna opgeblazen. Vrachtwagentje dan… geen beweging: dan eerst maar ‘skoft’. Na de lunch de grote tractor erbij. Vier ambtenaren en een tractor. Nu moest het toch gaan lukken en dat deed het ook… drie stukgetrokken trekkabels later (de vierde ambtenaar legde pas daarna zijn camera opzij en toverde een ketting tevoorschijn uit zijn bus). Inmiddels zat er meer Finneveld in het bandenprofiel van de tractor dan tussen de doelpalen, maar met een indrukwekkende Ierse-riverdance-achtige performance hebben de mannen het gras weer wat teruggestampt. Heel vermakelijk, maar na een aantal dagen en een half afgemaaid grasveld, vraag ik me toch af of de kinderen dit jaar nog kunnen voetballen.
Geïnspireerd door het ambtenaren-dansspectakel, zal ik zo maar eens een zonnedans gaan googelen, misschien dat dat ons redding kan brengen.
Tikkie tikkie