Naar aanleiding van het tienjarig jubileum van ons huwelijk, welke precies midden in de herfstvakantie viel, waren wij een midweek op Schiermonnikoog neergestreken.
Dit was namelijk ook de bestemming van onze huwelijksreis destijds en het leek mij leuk om tien jaar na dato weer terug te keren. Het is een open deur en een cliché tegelijkertijd maar wát kan een mensenleven veranderen in slechts tien jaar. In dit decennium (dat klinkt meteen al heel wat langer, in elk geval als iets wat gestart is in de tijd van de dinosauriërs) hebben wij het één en ander gedaan, bewogen, geleerd en veranderd. Maar datgene wat ons de afgelopen tien jaar het meest in beweging heeft gezet – doordat wij iets hebben gedaan -, waar we veel van geleerd hebben en ons leven voorgoed heeft veranderd, is toch wel de komst van drie kinderen.
Want wie had ooit kunnen bevroeden, dacht ik terwijl ik door de gangen liep van het appartementencomplex aan zee; hetzelfde gebouw als waar we tien jaar geleden ook zaten, dat wij in staat waren drie (hele lieve) kinderen groot te brengen? En dat deze kinderen, want daar wil ik naar toe met dit verhaal, inmiddels de kwaliteit bezitten om – waar dan ook ter wereld – het enige aanwezige, uiterst dunne vleugje WIFI op te sporen en te vangen met hun iPad?
Toen ik het appartement boekte, had ik er nooit bij stilgestaan te controleren of er wel WIFI beschikbaar was. Ik heb een snelle 4G verbinding op mijn smartphone en beschik over een onuitputtelijke voorraad MB’s (8000 MB welteverstaan, en dat verzin ik niet) en daarbij: we zijn op vakantie op een eiland. Wie heeft er nu WIFI nodig op vakantie op een eiland? En hoezo, iPad mee?
Nogal naïef natuurlijk, het zou onaardig zijn om datgene wat we zelf in het leven van de kinderen hebben gebracht ineens voor een week af te pakken. Bovendien gaan er dan heel wat schapen, varkens en koeien dood, Pou moet worden verzorgd en onderhouden en na een week zal er waarschijnlijk niets meer van hun dorp en vechttroepen over zijn, daar hun magische schild van Clash of Clans slechts 24 uur tegen aanvallen beschermt. Ik kan daar wel in meevoelen.
Maar het kan ook te gek natuurlijk. Op de boot naar Schier heb ik me bont en blauw geërgerd. Honderden kinderen aldaar en zeker tachtig procent zat met iets van een apparaat in hun handen. Al met al driekwartier varen en de meest mooie vergezichten buiten op het dek, maar daar zien ze niks van.
Ik had het er laatst nog met iemand over die samen met haar man een boerderij bestiert. Het zou vast leuk zijn voor hun twee tienerzonen om in de vakantie in het weiland te kamperen, merkte ik op. “Welnee”, zei ze, “In het weiland is geen WIFI hè. Ja, dan gaan ze met hun tent helemaal tegen de boerderij aan staan, precies daar waar aan de andere kant van de muur het kastje met internet hangt. Dan kunnen ze net zo goed binnen slapen.” We hebben er smakelijk om gelachen.
Vaak hoor je geweeklaag van volwassenen dat kinderen verslaafd zijn aan mobiele apparaten en internet, maar natuurlijk is dat grotendeels praten vanuit ongemak. Mijn generatie en ook de generatie boven mij zijn ook gehecht geraakt aan alle mogelijkheden die tablets en smartphones bieden, we zijn er alleen niet allemaal zo handig mee. Regelmatig komt in onze familie-app de hashtag #omroepmax langsvliegen, als iemand weer per ongeluk iets vreemds heeft ge-appt. Een foto die men juist liever gewist had *gênant!* of een geluidsopname bijvoorbeeld.
Dat valt ook op te maken uit het gastenboekje wat hier in het appartement ligt. Veel complimenten over de volledigheid van de inventaris en de luxeheid van het appartement maar één ding valt tegen volgens de ruime meerderheid (en dat zijn allemaal stelletjes zónder kinderen (!)): de WIFI verbinding. (“Die is zo goed als niet-bestaand!”)
Hier komen de kwaliteiten van de jongere generatie goed van pas; mijn kinderen hebben ergens in een hoek, halverwege de linkermuur van de tweede slaapkamer, een goed signaal gevonden en omdat er op Schiermonnikoog een nogal sterke eb- en vloedbeweging is, moet bij hoogwater de hele handel verplaatst worden naar de rechtermuur. Maar ook dat is vakantie hè. Beetje flexibel opstellen.
De enige generatie die zich het minst bewust is van de digitale wereld, zijn de kinderen van nul tot ongeveer vijf jaar. Toen ik voor de lol en het schokeffect vlak voor de vakantie aankondigde dat ik zeker wist dat er geen WIFI op Schiermonnikoog is – want ja: een eiland – was de ontzetting groot. De oudste twee wisten geen woord uit te brengen en hoopten vooral op een menselijke inschattingsfout van hun moeder, maar te zien aan mijn bloedserieuze hoofd zonk de moed hun weldra in de schoenen. De jongste zag deze verslagenheid even aan, liep toen naar één van zijn broers en fluisterde in zijn oor:
“Daan, dan neem je toch gewoon onze WIFI mee op vakantie!”
Eva