Ergens midden vorig jaar schreef ik een column met de naam “De makkelijke weg” nu een dikke 7 maanden verder schrijf ik een vervolg hierop.
Vanaf het moment van schrijven halverwege vorig jaar is er veel verandert, en zijn mijn inzichten in het proces waarin ik terecht gekomen ben echt heel anders geworden.
Toen stond ik aan het begin van een traject wat men in medische termen omschrijft als een Bariatrische ingreep. In Jip en Janneke taal betekend dit dat erin het lichaam een omleiding om de maag gemaakt wordt.
De reden waarom en de aanleiding hiervoor kunt u in de eerdere column terug lezen mocht u dat willen.
De start van het traject is simpel, je woont een aantal bijeenkomsten bij, je krijgt een aantal onderzoeken en moet vaak maar vooral heel veel papierwerk invullen.
Allemaal passend bij de titel van toen ”De makkelijke weg” maar dit zou nog een heel andere wending krijgen.
In het voortraject waren het vooral vervelende gesprekken met (in mijn ogen) mensen die de handboeken en protocollen goed kennen maar geen gevoel afgeven waar ik iets mee kon. De tweede fase bleek een stuk aangenamer!
Mensen die op hun plek zitten maar ook zo goed daar horen! Ik voelde me aangekomen op de juiste plek. Maanden verlopen snel en in het laatste deel kwamen er een paar onderzoeken. En tijdens een hiervan wilde men duidelijkheid over mijn hart conditie. Dat waarmee het allemaal fout ging toen ik op mijn fitst was lag nu weer voor mijn voeten.
Opnieuw wordt je dan geconfronteerd met de beperking die je al zo parten speelt. Vanaf dat punt is er geen sprake meer geweest van een makkelijke weg. Het werd een heel lange nare rit in een achtbaan.
Van het ene onderzoek kwam het andere en steeds kwam er meer uitstel. Na een onderzoek duurde het soms zo maar weer twee weken voor de uitslag volgde en die werd heel moeizaam verkregen! Vaak volgde er een nieuwe vage afspraak die werd gemaakt met de uitspraak erbij dat alleen de arts de uitslag mocht meedelen.
Verschrikkelijk om dan weer weken in onzekerheid te verkeren. Een hartkatheterisatie volgde, en opnieuw wachten, de nare uitslag vroeg om nieuw overleg.
Ik heb het allemaal als ongelooflijk naar ervaren en zag het zeer zeker niet meer als de makkelijke weg. Maar ook mijn omgeving en dan met name mijn echtgenote beleefde het allemaal mee. Voor haar was het helemaal een loodzware rit. Steeds onzekerder, steeds verder van het uiteindelijke doel en steeds vaker en langer wachten.
Inmiddels is die tijd voorbij, na en laatste overleg waar we dit keer gelukkig zelf bij mochten zijn is in goed overleg besloten dat weliswaar de ingreep in mijn geval meer dan gemiddeld risico met zich meebrengt maar met wederzijds instemmen toch uitgevoerd mag worden.
Een enorme zucht van verlichting volgde en even kregen we echt frisse lucht binnen!
Nu het akkoord daar was kon de planning worden opgemaakt, en is het Pre dieet begonnen. Als u deze column leest zal ik opgenomen worden en zal de ingreep kort daarop volgen.
De makkelijke weg bleek een lange vervelende en onzekere weg, die ik met de nooit aflatende steun van mijn lieve echtgenote heb gelopen.
Waar ik naar uitkijk is de nieuwe weg, die ik opnieuw met haar samen zal inslaan. Die nieuwe weg zal ook echt nieuw zijn, veel zal anders zijn en dat vraagt aanpassen en leren.
Dat ook deze niet makkelijk zal zijn weten we al maar nu zijn we erop voorbereid.
Wat makkelijk leek maar zo lastig bleek.
Weest wel juh…die Sneeker!