Afgelopen zondag was het internationale vrouwendag. Ik word daar altijd een beetje weeïg van. Er zijn veel gebieden in de wereld waar een vrouwendag hard nodig is, dat begrijp ik helemaal en laten we daar vooral veel aandacht voor vragen en actie voor voeren!! Maar dat gemuts in eigen land?
Een medecolumniste wees mij op een onbegrijpelijke column in de NRC. De dame van het NRC had last van haar maandelijkse periode geloof ik. Ze verklaarde dat parttime werken onbegrijpelijk was. Belachelijk zelfs. Vrouwen moesten zus doen en vrouwen moesten zo vinden en anders bleven we maar achterlijke mutsen, aldus de parttime columniste. laten we hopen dat ze een grapje maakte (al moet ik dan concluderen dat ze erg slecht in haar werk is).
Volgens mij kunnen vrouwen het in ons landje best heel goed hebben. Ik voel me er in ieder geval prima thuis. Waar ‘wij vrouwen’ last van hebben, naar mijn bescheiden mening, is dat we ons zoveel aantrekken van wat anderen (als de irritante columniste) vinden en we kunnen niet kiezen. We willen alles!
We willen:
- 2,5 kinderen (en die kinderen moeten dan natuurlijk wel de leukste, best geklede, slimste, meest uitgedaagde, bovengemiddeld getalenteerde kinderen zijn, met een leuk, afwisselend-doch -goed-gevulde agenda)
- een schoon en opgeruimd huis
- een man met goede baan
- zelf zoveel mogelijk uren werken (we moeten natuurlijk niet te afhankelijk worden he?)
- tijd voor hobby’s houden
- quality-time met onze partner inplannen
- stappen met vriendinnen
- 2 jaar borstvoeding geven
- fris-gewassen en door de wind gedroogd, gestreken en vervolgens leuk op kleur gesorteerd ondergoed in de kast
Ik doe maar een gooi 😉 (ben ik nog wat vergeten?)
Tja, en dat gaat niet he? Dat kunnen we allemaal wel bedenken.
En toch gebeurt het zoveel. Met name de jonge moeders proberen vaak alle ballen tegelijk hoog te houden. Op de vraag hoe het met ze gaat, hoor je vaak antwoorden als “Jaaah… mag niet klagen”. Zonde!
De kunst van het prioriteiten stellen en keuzes maken… Het evenwicht opzoeken tussen je eigen wensen en de eisen/benodigdheden van onze omgeving…
En daarom zit ik hier op zondagmorgen bij Ballorig een column uit mijn pen te persen, terwijl 1 van mijn kinderen als een dolle op de trampoline stuitert, de ander een kaatsles krijgt en de derde achter de computer zit (tussen het half afgebouwde treinspoor van gister en koekjeskruimels). Iedereen blij! Soort van.
Tikkie tikkie