De nieuwe serie is te zien op het sportpark, iedere woensdag en zaterdag. Het vervolg op het populaire voetbalvrouwen (Iets minder sexy, maar zo herkenbaar!) speelt zich af ergens in Nederland langs de kant van een miniveld van F4 van een middelgrote club.
Scene 1: De kleine mannetjes van 7 en 8 jaar oud rennen vrolijk gillend en aan elkaar trekkend het veld op. Yes! Ze mogen weer. Pietje mag vandaag de eerste helft op keep. Vet cool, die megagrote keeperwanten.
De tegenpartij komt ook het veld op. Stuk voor stuk flinke frisse plattelandskereltjes met hier en daar een kleine goaltjesdief.
Na het fluitsignaal schuift een hele kluit kleine mannetjes van voor naar achter over het veld. Een bloempjesplukkende uitzondering daargelaten. Schattig toch??
Dan valt na 10 minuten de bal in het net… Ons net wel te verstaan. En daarna nog 1 en nog 1…
Na de vierde beginnen de ouders zich te roeren. Vooral de moeders hoor je hier vaak. “Kom op Pietje. Pak em Kees!” Na 6 doelpunten is het rust. De jongetjes huppelen naar de box voor een plastic bekertje limonade. De moeders huppelen niet. Nee, zij starten hun analyse van de eerste helft. “Waarom staat Pietje nou in de goal. Tom deed het vorige week toch veel beter? Die zou er gewoon altijd moeten staan. En waarom gaan ze nou allemaal op een kluitje staan, dan kunnen ze die counter toch ook nooit tegengaan? Die rechtsbuiten van hullie lijkt wel 9 jaar, klopt dat wel? Ze zijn ook helemaal verkeerd ingedeeld hè? Allemaal F1-teams waar ze tegen moeten, toch niet eerlijk!”
Als echte Johan Derksens wordt het spel van F4 onder de loep genomen, gewogen en te licht bevonden.
Na de pauze starten we vol goede moed. Helaas heeft de tegenpartij “epo” in de limo gehad en knallen ze er weer
3 achter elkaar in. De kopjes van de dappere mannetjes gaan naar beneden en alle, vast goed bedoelde aanwijzingen komen niet meer binnen. Kevin en Lars beginnen op elkaar te zeuren en hun vaders en moeders kijken elkaar ook even vuil aan.
Jorn wordt gewisseld en stort zich in zijn moeders armen. Moeder weet waar het door komt: “Tja, die trainingen op woensdag stellen ook niks nie voor hè? Weet je wat? Papa gaat jullie team gewoon zelf één keer per week een extra training geven op conditie en techniek en zo!” “Goed idee”, roept een ander, “mijn kind kan veel beter elke week op doel staan, hij kan dat zo goed!”
Het lijkt wel een film, maar dat is het natuurlijk niet. Het is een fenomeen waar we momenteel wekelijks mee te maken hebben.
Onderweg naar huis sipt zoon-lief nog wat na, maar na 10 minuten, een koekje of een snoepje en de “verliezen-hoort-erbij-en-toch-ben-ik-supertrots-op-je-want-ik-zag-dat-je-dit-of-dat-deed-en-je-bleef-doorzetten”-preek, is alles weer vergeten.
Het zijn namelijk nog maar hele kleine mannetjes van 7 en 8 jaar oud die spelen bij een F4-team van een middelgrote club in Sneek. Niet bij de F1 van Ajax. De kinderen hebben geen motivatieproblemen, de ouders hebben daar volgens mij last van!
Zooo jammer!
Tikkie tikkie