Zoonlief (niet eens degene die dokter wil worden) heeft een fascinatie voor het menselijk lichaam. Met name als dat lichaam gebreken vertoont in de vorm van ontstekingsprocessen. Ontstekingsprocessen van de huid hebben zijn ‘voorkeur’. Plaatjes van puisten en pukkels bestudeert hij geïnteresseerd en langdurig.
Hij hangt aan mijn lippen als ik vertel over de term ‘ubi pus, ibi evacua’ (= daar waar pus is, dient het verwijderd te worden) en de daarvoor benodigde handelingen.
Op de Spoedeisende Hulp in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam, één van de drukstbezochte in Nederland, mocht ik mij als co-assistent ontfermen over drugsverslaafden, die zich met een uit de hand gelopen ontsteking na intraveneus drugsgebruik vaak met veel schroom presenteerden met imposante ‘spuitabcessen’. Meestal bevonden deze zich in de elleboogsplooi, maar ook wel eens in de lies. Het lag er maar net aan waar de junkie zich, met nogal eens geïnfecteerde naalden, injecteerde. Gewapend met beschermend materiaal ( ok-mutsje, snoetje, spatbril, overjas, dubbele handschoenen, zeg maar Ebola-outfit) trok ik ten strijde. Spuitbus om de huid kortdurend te verdoven, waarna de huid snel en diep ovaalsgewijs in te snijden, zorgvuldig de ‘jet’ van pus die vervolgens opsteeg vermijdend. Daarna ‘digitaal’ ( = met de vinger ) alle ‘loketten’ van het abces afzonderlijk openend, erop lettend geen puscollecties achter te laten. En dan vooral zo snel mogelijk de behandelkamer verlaten, om de doordringende geur van (meestal) Stafylococcus Aureus te ontlopen. Helaas hing die geur daarna vaak langdurig op de hele afdeling…
Een volgende keer vertel ik hem, en jullie, over het nierabces en hoe dat ‘ontlast’ werd tijdens de visite op de verpleegafdeling….
Fijne Pinksteren gewenst!