Het jaar is nog maar net begonnen en ik heb de eerste hindernis alweer genomen. Ik had de wens dat dit jaar beter zou zijn dan het voorgaande jaar. Ook wilde ik niet lang gaan lopen tobben over dingen. Voelt iets niet goed, pak het bij kop en staart en smijt het weg.
Inmiddels is vast wel bekend dat wij paarden hebben. Het paard van onze dochter staat op een andere stal dan mijn paard. Dit omdat de begeleiding en accommodatie beter was elders. Deze goede beslissing is afgelopen december genomen na lang tobben. Dus eigenlijk ben ik vorig jaar al begonnen met mijn nieuwe aanpak. Laten we het zien als een test. Nou, die pakt zeer goed uit.
Laat ik dan vervolgens naar mijn eigen paard kijken. Ik heb een Ijslander. Een ijslander is een speciaal ras. Hij is klein maar mag zich toch paard noemen. Oersterk en voor de duvel niet bang is hij. Weer een goede beslissing van mij en die stamt zelfs af van oktober vorig jaar. Toch waren er meteen in het begin al wat lichte zorgen. Mijn paard staat veel binnen. Daar ben ik sowieso al geen voorstander van en in het geval van dit ras al helemaal niet. Een IJslander kan zelfs met -20 rustig buiten staan zonder deken.
Meestal trof ik hem nat van het zweet aan in zijn stal. Hij kan in het najaar niet dagelijks naar buiten en als hij naar buiten gaat, staat hij dikwijls diep in de blubber. Maar dan was er nog een andere kant. Ik had het wel naar mijn zin. De stal is dichtbij en er lopen wat vriendinnen rond.
Toch ben ik gaan kijken op een andere stal. Het is een boerderij met gewoon de basisdingen. Hij kan altijd naar buiten en er zijn meer vrijheden voor hem en voor mij. De deuren staan de hele dag open en wil ik hem los laten rennen in de bak? Geen probleem. De enige regels zijn dat ik een cap draag en de troep opruim. In het kader van niet te lang tobben, heb ik meteen de beslissing genomen en mocht een stal uitzoeken.
De volgende dag moest ik echter wel mijn huidige stal opzeggen. Dit is een stal waar wij 3,5 jaar gestaan hebben met plezier. Want hoewel ik nu tegen dingen aanloop, zal ik nooit vergeten hoe de staleigenaar ons steunde bij zware beslissingen. Zoals de zwaarste van vorig jaar toen wij een heel erg lief paard moesten laten inslapen. Hij gaf ons advies als wij het even niet meer wisten, stond ons bij in ons verdriet en bood zelfs aan om het paard naar de veearts te brengen. Hij heeft het beste voor met de paarden die er staan. Dat heb ik echter ook. Dus met een steen in mijn maag vertelde ik dat ik de stal wilde opzeggen. Hij zei zoiets van: “Als jij denkt dat je dat moet doen, dan moet je het zelf weten”. Ja, het is ook iets wat ik zelf moet weten. Weet ik zeker of ik de juiste beslissing maak? Nee. Maar if you never try, you never win.
Dus niet tobben, maar doen wat goed voelt. En dat voelt het. Ik ben benieuwd wat de toekomst gaat brengen. Iets in mij zegt, dat dit wel eens een goed jaar gaat worden. Hèhè…
Solo.