Over smaak valt niet te twisten! Iedereen kent ‘m, toch valt het me op dat er om me heen toch vaak woorden aan vuil worden gemaakt.
“Wat is dit?” vraagt kindlief argwanend naar zijn bordje kijkend? “Dit is lekker!” is mijn standaard reactie. “Zeker weer een experiment uit die stomme freshdoos”, reageert de tweede. “Nee hoor, dit hebben we vorige week ook gehad, er zit alleen andere pasta bij, daardoor lijkt het wat anders”. “Pahastahaaa?” roept nummer drie. “IEEEEUUUUWWW, dat hebben we vorige week ook al gehad”. Zucht… Zo jammer dat mijn gezin de voorkeur voor smaken niet op elkaar af kan stemmen. Waarom wil de een alleen aardappelen en de andere nooit iets nieuws proberen?
Op mijn werk wisselen collega’s boektitels aan elkaar uit tijden de lunchpauze. ‘Knielend op een bed van violen’ (of zoiets), dat schijn ik gelezen te moeten hebben. Zo typerend, aangrijpend, indrukwekkend, nogwat, nogwat, echt prachtig!
Toevallig kom ik die middag het boek tegen in de bieb, dus de keus is snel gemaakt.
PFFFFF wat een drama. Ik kwam er echt niet doorheen. Echt niet mijn smaak dus. Ik hou meer van een flutromannetje of een avonturenboek van Clive Cussler, niet te moeilijk en het loopt eigenlijk altijd goed af. Ja, sorry, meer diepgang zit er blijkbaar niet in, maar om dat nou hardop te zeggen… dat komt weer zo oppervlakkig over.
Stichting it Leechhiem bood aan alle vrijwilligers gratis kaartjes voor Tet Rosendal. Geen idee wat ik er van moest verwachten, maar het flyertje zag er mooi uit. Beslissing snel gemaakt: een voorstelling over de liefde en een lekker avondje uit.
Tja… wat zal ik zeggen, ik heb me wel vermaakt, maar waarschijnlijk niet op de manier waarop het stuk bedoeld was.
Ik begreep er niets van. Bijzondere muziek, bijzondere dansjes, bijzondere kleding… De dame zelf zag er prachtig uit, de stukjes over vroeger vond ik leuk en de muzikant was duidelijk kundig, maar verder… De clou had ik vrij snel in de gaten en toen ze voor de derde keer begon te zingen, moest ik mijn best doen niet te lachen. En als je je daar eenmaal druk om begint te maken, is het hek van de dam. Dramatisch voorgedragen poëzie en die ongemakkelijke muziek… het zal wel kunst zijn.
Toen het afgelopen was keek ik vol verwachting naar mijn mede publiek. Hadden zij ook zo moeten lachen? Eh.. Nee dus. Iedereen die ik hoorde vond het prachtig, echt heel mooi. In verwarring bleef ik achter: als iedereen het verder mooi vond en ik niet, dan zal het wel aan mij liggen. Ik heb er verder die avond niet veel woorden aan vuil gemaakt, maar het hield me wel bezig. Heb ik wat over het hoofd gezien?
En toen bedacht ik: het is een kwestie van smaak en smaken verschillen. Niet goed, niet slecht, gewoon anders en daar hoef ik me niet voor te generen.
Smaken verschillen, dacht ik weer, toen ik de recensie op Ysbrechtum.com las. Die was ook lyrisch naar het stuk en vooral de dame toe, maar best kritisch op de muzikant en zijn wat nonchalante houding. Het gekke was, dat ik de muzikant dan weer wèl waardeerde. Zo zie je maar.
Wat je niet snapt moet je bewonderen, zullen we maar zeggen.
Tikkie tikkie