Een onwezenlijk fenomeen in deze hedendaagse tijd. Want alles moet immers snel. En eigenlijk moet snel steeds sneller. Sneller dan snel is nog niet snel genoeg. Probeer je het bij te benen maar wordt je er ziek van, dan is dat niet erg als je maar snel weer beter bent.
Hoelang houden we dit vol?
Als het aan de Noren ligt, lang. Zij hebben als probaat middel slow tv ontdekt en het is daar al een grote hit. Drie uren naar een knappend haardvuur of zeeschildpadden in een koraalrif zitten kijken schijnt erg rustgevend te zijn. Een tien uur durende treinreis van Oslo naar Bergen of een vijf dagen durend live programma vanaf een cruiseschip, je bent weer als herboren. Reality-tv tv zonder spanning, sensatie of plot waar klaarblijkelijk veel behoefte aan is want de kijkcijfers stijgen tot grote hoogten.
Is dit ook iets voor ons, nuchtere noorderlingen net als de Noren of blijven wij het in pillen zoeken? Ons leefgebied leent zich wel voor zulke prachtige reportages. En met Kulturele Hoofdstad 2018 in het verschiet met haar ongetwijfeld overvolle programma, kan slow tv een prima rustgevend puntje zijn waarbij we gelijk iets van de schoonheid van Friesland kunnen laten zien. Laten we in Leeuwarden beginnen, de Kulturele Hoofdstad maar met een drukke mienskip. Daar nemen we de trein naar Stavoren. Wijds weiland met rustige stationnetjes onderweg. In Stavoren schepen we in om met de wind in de zeilen naar Kornwerderzand te varen. Niet te ver van de kust, we willen ook de rustieke plaatsjes met hun karakteristieke kerktorens laten zien. Vervolgens over de Waddenzee naar Schiermonnikoog om daar al fietsend de rust van een autovrij eiland in beeld te brengen. Dan met de veerboot terug naar het vaste land om met de bus (bij gebrek aan it Dockumer Lokaeltsje) door het ruime Noorden van Friesland naar Leeuwarden terug te keren en je daar weer met een leeg hoofd in de drukte te storten. Een idee of……. ben ik weer hoognodig toe aan een shot slow tv?
M’n tv als therapeut, wie had dat ooit kunnen denken.
MPM.