Fjouwer froulju nimme wraak
yn wer in treflik toanielstik!
Als mensen tegenwoordig in de auto naar een feestje gaan is het gebruikelijk dat ze van tevoren afspreken wie de Bob is. De Bob drinkt niet en zorgt ervoor dat iedereen na afloop van het feestje veilig thuis komt zonder ook maar een schrammetje op te lopen. Dit weekend maakte Ysbrechtum en omgeving kennis met een hele andere Bob. Een Bob met een kelder vol lekkere wijn en een Bob die er geen moeite mee had om andere mensen, vrouwen vooral, een krasje op hun ziel te bezorgen.
Weest gerust, Bob vertoonde zich niet in levende lijve in het dorp en zelfs niet op het toneel van It Nije Formidden. Maar dat was wel de plaats waar ze het vrijdagavond, zaterdagmiddag en zaterdagavond voortdurend over hem hadden. En die ‘ ze’ waren de vier vrouwen die hij (Bob) in de loop der jaren het hoofd op hol bracht, waarmee hij zijn woning deelde, met wie hij (naar het schijnt nogal vurig en vakkundig) de liefde bedreef en die hij de deur wees wanneer zich het volgende liefje aandiende. De vrouwen waren per brief naar de Franse vakantiewoning van Bob gelokt en kregen al spoedig na aankomst te horen dat ze zich vermoedelijk mede-eigenaar van het huis mochten wanen. Bob had geruime tijd geleden het zeegat gekozen en het ernstige vermoeden bestond dat hij in een storm op jammerlijke wijze om het leven was gekomen. Die tijding zorgde er voor dat er tussen de dames een vinnig gekrakeel ontstond, met snijdende en niets ontziende dialogen. Pas toen Bob zich levend en wel per telefoon vanuit het zonnige Australië meldde (met in zijn armen een oude jeugdliefde), staakten de dames hun onderlinge vetes en zinden zij collectief op wraak jegens Bob. Het knetterende Zuid- Franse onweer bracht hen op een goed idee. De brand erin! En aldus geschiedde. De vrouwen die door Bob zo vurig waren begeerd en wier brandend verlangen nog altijd niet was gedoofd, namen hem nu op gepaste wijze te grazen.
Onder leiding van regisseur Jan Eekma slaagde het top-kwartet van t’ Is sa’t falt
Ankie Jonkman, Renske Bles, Meiny Hummel en Janke Cnossen erin het publiek van begin tot eind te boeien. De ‘meiden’ deden niet voorelkaar onder. Sterker ze wisten elkaar op te zwiepen tot voortreffelijk spel. Tekstvast, goede timing, goed samenspel. En dat alles in een fraai mediterraan decor bedacht en in elkaar gespijkerd door Lubbert Dijkstra, Fred Sterk, Johannes de Vries en Marjan Koster. Resultaat: een kleine 180 enthousiaste mensen in de zaal verdeeld over drie voorstellingen en dat is eigenlijk een beetje aan de krappe kant.
Wurdt it hast net tiid dat ’t Is sa’t falt wer mei docht oan de jierlikse kriich fan it Fryske Bûn fan toanielferienings? Ik bin der wis fan dat in ploech mei sa’n soad talint samar wer yn de hegere regionen spilet. It besjoer en de spilers moatte der marris oer neitinke. Nije ympulsen binne winsklik, oars sil it dreech wurde om de weromrinnende belangstelling te kearen, nettsjinsteande it treflike wurk dat dien wurdt om de jongerein by it toanielspyljen te belûken (Hâld 16 april frij!).
HJD
link naar mijn album.nl
