Wekenlang ben ik blij. Tevreden. Best gelukkig met mezelf, m’n leven en alles en (bijna) iedereen om me heen. Er gebeuren leuke dingen. Het is mooi weer. Veel lukt gewoon. Fijn. Zo ook deze vrije ochtend. Heerlijk weer, ontbijt in de tuin met lekkere broodjes. Muziekje erbij. Lekker bakje koffie. Mooie vlinders die geduldig voor mijn camera poseren. Nog wat appen met een goede vriendin, nagenieten van een fijn feestje de avond ervoor bij lieve vrienden in de tuin.
Ik pak m’n favoriete tijdschrift erbij. Even lekker lezen en plaatjes kijken. Ultiem ontspannen in de schaduw onder de vlinderstruik. Ik lees een mooi interview met een interessante vrouw. Ze geeft een kijkje in haar leven. Ik bekijk de foto’s en er valt me eentje direct op. Bij het zien van die ene foto begin ik spontaan te huilen. Zomaar. Het overvalt me zomaar.
Ze staat er op met haar man. Hij omhelst haar. Houdt haar vast. Heel lief en stevig tegelijk. En ze kijken allebei zo verliefd. Intens gelukkig met elkaar. Samen. Echt samen.
Tranen stromen over m’n wangen. Die foto raakt me. Door het zien van die foto besef ik weer dat het dát is wat ik vaak zo mis in m’n leven. Iemand die mij zo vasthoudt. En van me houdt. En ik van hem. Dat je je écht, écht, écht thuis voelt bij iemand, iemand kan vertrouwen. Een maatje. Liefde. Door dik en dun.
En naast alle leuke dingen in m’n leven wil ik dit ook wel eensdelen. Het is niet allemaal en altijd maar leuk. En gezellig en vrolijk. Er is ook verdriet. En gemis. En gewoon minder leuke dingen. Maar hoe deel je dat. Ik vind dat moeilijk. Met wie. En wanneer? Dit soort ‘shit’ zet je niet zomaar op Facebook. Even een betraande selfie op je tijdlijn zetten? Nee. Ik wil geen medelijden. Of zielig gevonden worden. Ik wil ook niet altijd maar klagen en mekkeren bij vrienden. Daar weer huilend aan de tafel zitten met al m’n gepieker en gemiep.
Want het leven is toch leuk? En alle ellende is nu toch al best lang geleden. Moet je daar nu nog van huilen? Pieker toch niet zo. Ga door met je leven. Je bent gezond, je hebt alles wat je nodig hebt. Maak je toch niet zo druk. Nee, je mag niet klagen. Bij een ander is het nog verdrietiger, die zeurt ook niet. Maar je treurigheid, gemis en angsten moet je toch ’s kwijt? Ik weet niet hoe dat bij een ander gaat maar mijn hoofd ontploft soms bijna van alle gedachten die me dan kunnen overvallen.
Gelukkig schrijf ik. Dat helpt me. Met tranen en een pen en een schriftje even alles van me af schrijven. Of met zakdoekjes achter m’n laptop. En lopen. Helpt ook. Lekker even met de kop in de wind. Overdenken, nog een klein traantje en dan weer concentreren op de mooie dingen die je om je heen ziet. En dan toch ook maar weer door met de dag.
Frisse blik vooruit. Of op z’n minst een poging tot.
Heb een fijne dag, Eefje