In de huidige tijd is het bovenstaande woord niet zo heel vanzelfsprekend meer. Kijk maar eens om u heen naar de machines en apparaten waarmee we werken.
Zolang ze werken is er niets aan de hand dan kunnen we er heel veel mee en zijn ze vooral gemakkelijk! De wasmachine zorgt ervoor dat onze kleding weer lekker schoon en fris wordt. Het enige wat we ervoor moeten doen is de was erin stoppen en het apparaat aanzetten. Zodra dan de bel of pieper is gegaan halen we het er fris weer uit!
Als het apparaat dienst weigert dan hebben we maar weinig middelen meer waarmee we hetzelfde resultaat kunnen behalen. Nog veel duidelijker is onze afhankelijkheid van de computer en het internet.
Bij mijn werkgever gaat vrijwel alle communicatie over het internet via de computer. Inclusief telefoonverkeer, dus bij een kleine storing…..kijken we allemaal naar een zwart beeld en zwijgen de telefoons. Ook hier een duidelijke afhankelijkheid van de werking van deze apparatuur.
Maar er is nog een vorm van afhankelijkheid die we in de loop van de jaren vergeten. Toen we jong waren zorgden onze ouders voor ons, een zekere vorm van afhankelijkheid. En geef toe….tijdens ons puberen waren onze woorden heel dapper, maar waren we stiekem nog wel een beetje afhankelijk van de goede zorgen.
Bij heel slecht weer vonden we het geweldig als vader of moeder ons haalde of bracht met de auto, heerlijk! Voor velen van ons was die auto de eerste stap richting onafhankelijkheid. Want rond de magische grens van achttien levensjaren zetten we grotere stappen dan voorheen richting deze onafhankelijkheid.
Het halen van ons rijbewijs geeft dan toegang tot het mogen besturen van een auto. En dan ben je daarin niet meer afhankelijk van vader of moeder. De volgende stap is je eigen auto. Je eerste auto zullen de meesten van ons zich nog heel goed kunnen herinneren!
Kort geleden was ik getuige van deze stap, mijn stiefdochter behaalde haar roze pasje! Na een week of wat boemelen in onze auto begon het haar te kriebelen….ze wilde er zelf eentje! Haar eigen inspanningen op haar bijbaantje hadden de mogelijkheden hiervoor reeds gecreëerd.
Nu staat ie er….voorhuis…ik weet niet wie trotser is…zijzelf, moeder of ik. Wat ik wel weet is dat de gedachte aan mijn eigen eerste karretje weer duidelijk door mijn gedachten schoten. Trots als een pauw! En een stapje onafhankelijker!
Weet u….stiekum vindt ik dat zo mooi voor haar…die stap erbij….maar stiekum ook een beetje niet want nu gaat ze steeds meer haar eigen weg en ik weet niet of ik al zo onafhankelijk kan zijn.
Weest wel juh…die Sneeker!