Vandaag is het moederdag. Een dag in het jaar dat moeder in het zonnetje wordt gezet. En ik ga niet zeuren dat het elke dag Moederdag moet zijn want ik vind één dag in het jaar wel prachtig genoeg. En je kúnt ook niet elke dag flesje oudeklonje of plantjes voor je moeder kopen. Je zou bekant failliet gaan en moeder zou na een tijdje de deur niet meer opendoen als je daar alweer voor staat met een begonia. Nee, een dag per jaar is prachtig.
Vroeger, toen mijn eigen kinderen nog klein waren werd er geknutseld. En het werd vooral goed verstopt. Mijn jongste heeft een Moederdag cadeau eens zo goed verstopt dat het pas een half jaar later onder een autostoel vandaan kwam. (Ja, inderdaad, wij poetsen de auto niet zo heel erg vaak) Prachtig: een portret van macaroni-elleboogjes, had het voor geen goud willen missen. Net zoals de houten doosjes met zand erin. Of een ingelijste zakdoek. Stuk voor stuk prachtige maar vooral nutteloze cadeaus.
Nee, neem dan ons vroeger, wij kleiden tenminste nog een asbak. Daar had je wat aan! Vooral omdat we er allemaal vrolijk op los rookten. En gezellig in het bijzijn van de kinderen, geen probleem. Dus een asbak, een sigarettenhouder of een beplakt lucifersdoosje: allemaal reuze praktisch. Maar goed, dat is tegenwoordig not done. Nee, het moet correct, verantwoord en milieuvriendelijk zijn. Zoals alles tegenwoordig.
En dan samen gepresenteerd met een heerlijk ontbijt op bed. Vaak al rond een uur of zes op zondagochtend, jaa, de jeugd was er vroeg bij. Ze zongen een liedje of droegen een gedichtje voor.
Over hun allerliefste moeder. En dan kreeg je het prachtige cadeau. Vol trots gepresenteerd. En dan genieten van de sterke, ietwat lauwe thee, de boterham met pindakaas én boterhamworst (want dat vonden ze zelf ook lekker) “heerlijk jongens!”. En de hele dag werd je verwend.
Ja, those where the days. Naarmate ze ouder werden werd er niet meer geknutseld. Ik heb het op de ouderavond van 3 vwo nog eens aangedragen maar er werd niet erg enthousiast op gereageerd. Ook niet toen ik zei dat het niet per se een asbak hoefde te zijn, ik was al gestopt met roken.
Nee, geknutseld werd er niet meer. Maar er werd wel vaak wat gekocht. Naar draagkracht dat wel. En die kracht was vaak draagzwakte. Zakgeld op, blut, vergeten of zelf aan het sparen.
Ook stond de datum niet meer geel omrand in de agenda. Nu zijn daar de familie-apps voor en kun je dan vast een week of twee van tevoren beginnen met een hint. Zoals zij vroeger uit de sinterklaasfolders knipten zo heb ik wel eens een plaatje geappt. “Dit vind ik heel mooi.”
En dan op de dag zelf, zo rond drieën ’s middags, (het ontbijt en de lunch had ik zelf maar alvast genomen) dan kreeg ik vaak nog wel een fijn cadeau. En een knuffel.
Dit jaar ga ik een dagje weg. Met vriendinnen. ”Maar, het is wel Moederdag”. Ja, maar mijn eigen moeder heeft zeven kinderen en dus hoef ik niet per se op de dag zelf langs te komen, verdelen is op dit moment beter. En thuis…tsja. Ik heb dit jaar maar eens helemaal niets gemeld. En toen ik gisteravond tijdens het diner zo tussen neus en lippen door het woord ‘Moederdag’ liet vallen, bloosde men wat beschaamd en noemde men het woord “stevige handdruk’, ‘examens’ en ‘heel veel liefde’…
Maar. De dag is nog niet voorbij. Misschien ligt er nog een macaroni-elleboogjes-portret onder de autostoel. Goed verstopt. Of een asbak.
U wens ik in ieder geval een fijne Moederdag. Ik ga op m’n dagje uit wat leuks kopen voor mezelf, voor de moeder in mij.
Die&Die