De vorige keer schreef ik over de examens die er aan kwamen. Waar ik mij vooral zorgen maakte om de dyslectie, was het de stress en de fouten die het veroorzaakte de grootste kwelgeest die, ongemerkt, toch elke examendag stiekem haar tas inkroop en er met de examen “gezellig” bij kwam zitten. Wiskunde (doorgaans haar beste vak) begon goed maar toen kwam er een vraag die even niet goed begrepen werd. Dochter nam een verstandig besluit en besloot eerst verder te gaan met de volgende vragen en later teug te keren bij die ene vraag. Maar andere vragen waren ook moeilijk en de kwelgeest ging zijn werk doen. Zelfs simpelweg dingen optellen was al te veel.
Thuis werd meteen een nieuwe kansberekening gemaakt. Wiskunde was haar troef en die viel nu weg. Biologie moest het nu gaan doen.
Met een goed gevoel kwam zij thuis. Alles werd weer nagekeken en het zag er goed uit. Haar kwelgeest echter besloot toch nog even een gemene trap uit te delen. Door de spanning is mijn dochter de laatste bladzijde met vragen vergeten te maken. De leraar die moet controleren of alle opdrachten zijn gemaakt, heeft dit ook niet gezien.
Terwijl ik de leraar vervloekte was het mijn dochter die verstandig was door te zeggen: ”nee, ík had het zelf goed moeten na zien”. Weer pakte ze al haar vechtlust bij elkaar en nu besloot zij haar kennis van biologie warm te houden want dit vak zou haar herkansing worden.
Weken verstreken en de kwelgeest vond het blijkbaar nog niet tijd om op te hoepelen. Mijn dochter raakte ervan overtuigd dat zij het “zeker weten” echt niet gehaald had. Stoer zei ze: “dan maar een jaar over doen. Volgend jaar haal ik het wel.” Meteen maakte zij een nieuw plan. Zo moest geschiedenis weg uit het pakket en maatschappijleer er in. Voor Nederlands moest maar een andere docent want echt les had zij niet gehad dit jaar.
Langzaamaan begon ik mijn vertrouwen ook te verliezen. Ik had geen idee of het gelukt was of niet.
Het moment van twee uren wachtten brak aan. Tegenover mij zat mijn dochter met haar mobiel in de hand. De appjes vlogen binnen van haar klasgenoten. Dochter keek alleen maar naar de achternamen en weer kwam er een berekening. Want hij was nu bij de D, dat zou betekenen dat als hij zoveel minuten met een persoon aan het bellen is, dat het dan nog ….. (aantal minuten werd aangegeven) moet duren.
Maar de verwarring kwam om de hoek kijken toen haar mentor zich niet hield aan de regels die dochter gemaakt had in haar hoofd. Hij deed het niet op alfabetische volgorde.
De telefoon ging al snel en voor mij speelde zich een heel schouwspel aan emoties af. Aan de telefoon bleef zij kalm maar haar lichaamstaal was alles behalve kalm. Mijn dochter had het hem gewoon geflikt!!!! Met nog een goed cijfer voor alle vakken ook. Inclusief wiskunde en biologie.
Geslaagd is zij en potverdorie wat kan je als moeder trots zijn zeg!!!!
Solo.