Voor onze hond heb ik ooit een keer een staander gekocht van steigerhout waar je de bakken in kon doen voor de brokken en water. Ze zijn allemaal gewoon lelijk die staanders maar deze was mooi. Dat zag mijn schoonmoeder ook. Als mijn schoonmoeder iets ziet wat ze mooi vindt, moet ze het hebben. Zo ook deze voerbakhouder. Ik vertelde haar waar ik het vandaan had. Maar zij had geen zin om daar héééélemááál naar toe te rijden ( voor de goede orde: Nijland….). Nee, ik moest het doen en gelijk twee. Ze wilde het ook wel voor haar verjaardag hebben. Het ging haar niet snel genoeg want schoonmoeders heeft zelfs twee keer een vergadering van mijn man onderbroken met de vraag waar nou toch die bakken bleven. Er waren echter enkele redenen waarom ik niet aan haar opdracht had voldaan. De eerste reden was dat mijn schoonmoeder nog lang niet jarig was (haar verzoeken begonnen in mei terwijl zij in januari jarig is…) een tweede reden was dat zo’n bak behoorlijk aan de prijs was (dan wilde ze er ook nog eens twee) en een derde reden was dat ik eigenlijk vond dat ze zelf ook heel goed in haar auto kon stappen om het te kopen.
Mijn man bezweek onder de druk en vroeg mij of ik alsjeblieft het wilde halen. Ik vertelde wat de prijs was en manlief verschoot van kleur. Hij bekeek de bak en er verscheen een blik in zijn ogen wat mij bijzonder alert maakte. Hij kon dit zelf ook wel maken.
Opgetogen kwam hij thuis met een lading steigerhoutenplanken. De radio ging aan in de garage en al snel hoorde ik machines op volle toeren draaien. Het huis vulde zich met een houtlucht. Na nog geen uur kwam hij blij de woonkamer in met voerbak nummer 1. Hij was bijna klaar maar…(en dit was het moment waar ik al voor vreesde, dit was namelijk het gevolg van die blik in zijn ogen eerder) hij wist niet of hij wel het juiste gereedschap verder had. Natuurlijk moest er meteen het goede materiaal komen. Niet alleen het gereedschap hebben wij nu maar ook een bouwradio. Die was blijkbaar nodig als je steigerhout te lijf gaat.
Voerbak nummer twee was nog sneller klaar dan de eerste. Maar nu kwam er weer een gevaarlijk moment. Er was een plank over. Zou het niet geweldig zijn als er tussen de bank en de muur een plank komt? Dan kunnen daar de glazen staan. Ik keek naar de salontafel en weer naar mijn man maar blijkbaar begreep hij mijn hint niet. Ik bedoelde: “wat is er mis met de tafel?” Hij begreep: “ik kan natuurlijk ook een nieuwe tafel maken!”. Hij denkt mij nu een enorm plezier te hebben gedaan en ( om het nog leuker te maken) mag ik zelf bepalen welke vorm hij gaat krijgen.
Helemaal verontrust werd ik toen hij naar onze boompjes keek in de tuin. “Vind jij die eigenlijk wel mooi? Ik kan ze ook omhakken.”
Inmiddels is mijn man met zijn knutselwerken naar zijn moeder gegaan. Het heeft wel iets aandoenlijks, een knutselwerk voor zijn mama. Zijn moeder heeft gereageerd zoals elke moeder dat hoort te doen als haar kind thuiskomt met een zelfgemaakt cadeau. Ze was blij. Maar dan ook echt blij.
Ik zei dat hij het eigenlijk had moeten signeren. Dat vond hij ook. Of ik wel wist dat daar ook hele mooie apparaten voor waren….
Solo.