In de top 50 van bestseller boeken staat op dit moment het boek van Fajah Laurens, “Killerbody”. Fajah Laurens is een meisje-mevrouw met een mooie kleur, een nog mooier lichaam en iets lager IQ dan haar gewicht (maar dat kan ook de kift van mij zijn). En ja, de titel zegt het al: het gaat over Fajah en haar killerbody. En over hoe wij dan ook allemaal zo’n killerbody kunnen krijgen. Intrigerend, want dat is ons allemaal natuurlijk totaaaal onbekend. Hoe zou je nou zo’n killerbody krijgen, geen idee. Sowieso het woord killerbody.. Is dat een lichaam om mee te doden, of een lichaam waarvoor je duizend doden bent gestorven? Ik denk het laatste: al die momenten in the gym (zo heet dat tegenwoordig, vroeger heette dat gewoon de sportschool), al die momenten dat je met bezweet hoofd op de kop in een rekapparaat hing terwijl je driftig nadacht hoe je hier weer uit kon komen. Of het moment dat je een strak meisje van 18 in een nog strakker pakje zonder een drupje zweet bevallig wat gewichten zag heffen en je haar gewoon een hartverzakking wenste. Ja, dat doet de gym met je, sorry mensen. Maar dus een killerbody.
Ik heb het gevoel dat er op het moment mensen zijn die of te dik zijn of een killerbody hebben. Vroeger had je heel veel gewone mensen. Mensen met heupen, benen en armen. Gewoon. Niet te dik, niet te dun, maar gewoon. Tegenwoordig zijn er veel mensen te dik (ik schaar mijzelf sinds een paar jaar ook in deze categorie) of zijn mensen obsessief met hun gewicht bezig. Citroenwater, glutenvrij, lactosevrij, granola, havermout, sapkuren, aloë vera, challenges..al deze termen doen mij niet verbaasd opkijken, ik ken ze allemaal. Rens Kroes, Eibertje, Patty Harpenau, allemaal verkondigen ze het evangelie in boekvorm op voedingsgebied. En allemaal verkondigen ze vrolijk dat het heeelemaal niet moeilijk is, en dat het even omschakelen is maar dan: het Nirvana, de killerbody. Oké het kost je wat tijd, zelf je lactose-glutenvrije granola koekjes bakken. En oké het is even wennen: een boerenkool-bietjes-spruitjes-sojamelksmoothie for breakfast (ontbijt is passé, het heet breakfast) maar dan: het Nirvana, de killerbody. En echt, dan is het gewoon heel gezellig, op zaterdagavond met je partner op de bank, gezellie aan een kopje heet water met muntstruikjes (dat heet dan muntthee, maar blijft gewoon een bakje heet water met muntstruikjes). Maar dan kun je wel weer een selfie maken van je killerbody, gezellig. .. En niet te laat naar bed want: de volgende ochtend hardlopen, bootcamp of skeeleren. En als beloning een heerlijke zelfgemaakt late-macchiato met magere sojamelk, jippie. Echt ik heb respect voor mensen die dit allemaal doen. Of, in ieder geval, ik ben jaloers op ze, laten we het zo zeggen.
Ik ben ooit dun geweest. Niet door bootcamp of door voeding maar gewoon door het leven. Drukke baan, kleine kinderen, vliegen, rennen, doorgaan. Dagelijks meelevende tips van mensen, dat ik toch vooral goed moest eten en goed op mijzelf moest passen. Toen ging ik groeien en was ik welgeteld één maand, twee weken en drie dagen en een half uur perfect. Echt waar. Maar dat duurt nooit lang. Perfect. En dus groeide ik door, ik paste tenslotte goed op mijzelf en at goed. Het leven werd wat gemakkelijker, er waren steeds meer rustmomenten, het gehaast en gevlieg was voorbij en er waren steeds meer gezellige avondjes. En toen was ik ineens iets te zwaar. En later weer wat zwaarder. En dus. Ik ben te zwaar. En daar baal ik van. En ik weet heel goed wat ik daar aan moet doen. Ik moet minder snaaien en minder gezellige kaasplankjes maken met een glaasje erbij. Er dat lukt prima hoor. Eén avondje en ook nog wel twee. Soms zelfs een hele week. Water, rijstwafels, appels, vroeg naar bed. Ongezellig maar ja, ik streef naar een killerbody. Saai maar ja, die killerbody.
En nu is het weekend. Zaterdagavond. En straks wil ik een wijntje. Gezellig met mijn partner. Hij is ook blij dat het weekend is. Doodziek werd hij van dat water, die muntthee en die rijstwafels. ‘Nee, dat mag ik niet, nee, dat hoef ik niet, nee, ik ga vroeg naar bed..’
Hij wil samen lekker op de bank zitten, praten over het leven en over de afgelopen week, over de begrafenis van mijn oude tante en dat je maar één keer leeft en dat je er van moet genieten, en dat we dan samen even mijmeren en dan weer samen lachen en samen een wijntje drinken. Hij hoeft niet zo nodig een partner met een killerbody. Dan had ie Fajah wel gekozen….
Ik ga het proberen. Proberen gezonder te leven, wat minder foute dingen te eten en af te toe een glaasje water in plaats van Chardonnay. Wat vaker te sporten en daarvan te genieten. Maar ook van het leven. En ik trek een conclusie: ik wil geen killerbody, ik krijg nooit killerbody en ik wens Fajah heel veel plezier met de hare!
Die & Die