Leuk hoor die zomer. Broeken en truien lekker ver weg in de kast gedrukt. Lang leve de jurkjes en korte broeken. Hoewel ik het veel fijner vind om deze kledingstukken te dragen, slaat ook tegelijkertijd weer mijn onzekerheid hard toe. Want: buik is te dik.
“Ach mam,” begint dochter “ als jij je rug niet zo hol trekt is er niets aan de hand.”
Hmmm, ze heeft gelijk. Nou ja, een beetje dan. Als ik de buikspieren ook erbij continu aanspan kan het ermee door. Alleen moet ik het ook volhouden. Na vijf minuten ben ik de hele opdracht alweer vergeten.
Ik zou natuurlijk mezelf ook op dieet kunnen zetten maar daar ligt het probleem niet. Gewicht is prima alleen buikspieren zijn slap. Trainen dus.
In mijn geval is dus ook mijn paard de klos. Door meer overgangen te rijden (stap, draf, galop en in het geval van mijn paard ook nog tölt en telgang) d.m.v. het aanspannen van mijn buikspieren ( ja echt waar, paardrijden werkt zo) werken wij alle twee aan onze spieren. Dit doe ik nu twee weken vol overgave maar nog geen resultaat. Wel een paard dat zichtbaar aan het balen is dat hij telkens weer een ander tempo moet gaan rijden. Bij hem zie ik dan weer wel resultaat. Het is gewoon niet eerlijk. Ik schuif hem wat extra traktaties toe ter goedmaking. Gelukkig is hij vergevingsgezind en blijft hij toch nog elke keer weer naar mij toe rennen als ik hem roep in het weiland. Maar hij is klaar na een uur van zware training. Hij stapt het weiland weer in om vervolgens naar een lekker stukje gras te lopen en daar zijn hoofd in te steken. Ik vermoed dat zijn hoofd gedurende de rest van de dag in het gras blijft en dat hij de hele dag zijn kaken traint.
Ik moet nog een andere manier verzinnen om resultaat te boeken. Of gewoon realiseren dat buikspieren wat langer nodig hebben om het gewenste resultaat te krijgen. Ik zet in op volgend zomer. Ik heb goede hoop want er gaan grote veranderingen plaatsvinden binnenkort. Daarover in een volgende column meer. Maar een tipje van de sluier kan ik wel oplichten. Er gaan twee kano’s aangeschaft worden. Tel daarbij de inspanningen erbij op die er aan zitten te komen voor “de grote verandering” et voila: dat gaat op z’n minst een strakkere buik opleveren ( en tijdelijk veel stress).
“ Mam, ik ben echt jaloers op jouw benen”, zegt dochter. Ik was mezelf inmiddels gaan zien als een dik varkentje maar door zo uit het niets zo’n opmerking te krijgen van haar, maakt een hele hoop goed. Dus wacht nog maar even herfst met je kou. Ik moet nog even wat jurkjes dragen voor een paar weken. Misschien moet ik ook maar eens blij zijn met de sterke punten. Die zijn er. Al wil ik ze nog wel eens vergeten en zie ik mezelf in de spiegel heel anders dan mijn dochter dat dus doet.
Dus, buikspieren aangespannen en rug recht en laat die broeken nog maar heel lang achter in de kast liggen.
Solo.