Het klinkt vrij onschuldig, een beetje tuttig bijna, Irma.
Mijn vrienden op Caribisch Saba weten wel beter… Irma was allesbehalve onschuldig.
Het bleek een monster, dat voorbij kwam, en het kleine eiland een enorm pak slaag kwam geven, urenlange teistering door een onvoorstelbare wind en water, dat door de kleinste openingen huizen binnendrong. Een oorverdovend geluid, de huizen staan te schudden. Luiken die klapperen en het ieder moment lijken te kunnen begeven, urenlang de angst voor een deur of raam die het begeeft of een dak dat gaat vliegen… En dan, na die lange bange uren, voorzichtig uit je schulp kruipen en de schade bekijken. Alle bomen zijn kaal, de bladeren eraf, het anders zo intens groene eiland is kaal en bruin. 35 daken zijn gesneuveld. De schade is mild, ‘het oog’ kwam niet al te dicht langs. Nee dan, buureiland Sint Maarten, slechts 12 minuten vliegen verderop…. tegen windkracht 30 is niet veel bestand…
Met orkaan Jose, die Irma op de hielen zit, nog in het verschiet, is het wel duidelijk: het zal jaren gaan duren, voordat de materiële schade zal zijn verholpen, en het is maar de vraag, wat er met de immateriële schade gaat gebeuren.
Dus moeder Aarde deelt een pak slaag uit. Is het een straf voor de mensheid? Een waarschuwing? Dat we te slordig omgaan met onze aardbol en wat zij te bieden heeft? Natuurrampen zijn van alle tijden, en toch….
Heeft het te maken met de opwarming van de aarde? Of is het eigenlijk een begin van ‘global cooling’; moeten we ons gaan klaarmaken voor een nieuwe ijstijd?
Ik weet het allemaal niet. Misschien toch wel een goed idee om, net als de vorige columnist, te investeren in een rookkanaal en een houtkachel, voor de barre tijden die wellicht gaan komen. Maar vooralsnog voor knusheid en behaaglijke warmt