“Ik wil het en ik wil het nu”. Een trekje wat we allemaal wel vertonen. Vooral kinderen hebben de neiging om zo te denken. Ik wil een snoepje en ik wil het nu. Ik wil een nieuwe fiets en ik wil het nu. Er voor sparen is dan een goed middel om te leren dat je soms op iets moet wachten. Ergens op wachten is ook leuk. De voorpret, het vooruitzicht, ‘nog 10 nachtjes slapen’ en als je het dan krijgt de enorme blijdschap. Uitgestelde bevrediging noemen ze dat.
Het wordt zeldzaam. Uitgestelde bevrediging van onze wensen en verlangens. We willen een boek. We lopen naar de computer en kopen het boek. En de volgende ochtend bezorgt de postbode het boek. Nee, sterker nog, ik heb een e-reader. Ik wil een boek, ik loop naar de computer, koop een e-book en 5 minuten later zit het op mijn e-reader. Instant satisfaction. Heb je een vraag dan krijg je het antwoord binnen 5 minuten van Mr. Google.
En dat is het probleem. Ik word er onrustig van. Had je vroeger een vraag of wist je even de naam van die ene acteur niet dan ging je daar over nadenken. Of je wist: als ik thuis kom weet mijn vader het vast. “Wie was ook al weer de vrouw van Hugo Metsers?”, of “In welke film speelde Debra Winger ook al weer met Richard Gere?” en dan ging je piekeren en dan wist je het bijna…nee, toch niet..en dan na drie dagen, terwijl je stond te koken wist jet het ineens: Pleuni Touw! Of je stond te strijken en ineens, pang! “An officer and a gentleman!”. Soms ging je naar iemand met een encyclopedie. Of je ging naar de bieb en je zocht het op.
Maar dat is nu anders. Er schiet je een vraag te binnen, je pakt het verlengde van je hand en je googelt. Je kijkt naar een tv-serie en je vraagt je af waar je die actrice van kent, je swipet en typt en hup je weet het! En dan lees je ook nog even haar biografie en die van haar medespelers. En je kunt weer verder kijken.
En dat is een beetje het probleem. Ik vind het steeds moeilijker aan één stuk door naar iets te kijken. De pauzeknop, het uitgestelde kijken, de afstandbediening, het heeft het er allemaal niet beter op gemaakt. Vroeger zat je op vrijdagavond klaar voor ‘Dallas’ en dan had je ook maar op dat moment te kijken. Uitstel bestond niet (nou er waren mensen, hele vooruitstrevende mensen die hadden een betamax recorder. Heel vooruitstrevend. Je moest wel HTS hebben gedaan om iets op te kunnen nemen maar het kon!) pauzes bestonden niet, je moest allemaal stil wezen en kijken. Naar de WC, kon niet. Drinken pakken, kon niet. Overleggen, kon niet. Stt. Kijken!
En nu.. nu zit ik te kijken naar ‘The Bridge’. Ik loop 5 afleveringen achter, want ik heb geen tijd. Maar nu zal het wezen. Het stormt en waait dus de uitgelezen gelegenheid. De thee staat klaar en de
I-phone en de I-pad liggen ook op de bank. Na 5 minuten moet ik even naar het toilet. Pauze. Het begint te regenen, was binnen halen, pauze. “Waarom smeert Saga nou steeds iets in haar mond?” Even googelen, pauze. Zo, weer verder. ‘Ping’ appje, pauze, even appje beantwoorden. Zo, weer verder, even terugspoelen want ik ben even iets kwijt. ‘Ping’ appje: hoe laat vergadering morgen? Even de agenda raadplegen, en weer verder. “Ploink”oh iemand legt een Wordfeudwoordje, even pauze. Zo, weer verder. “Waar heeft die vrouw ook al weer meer in gespeeld?”Even googelen. “Oh, ook een facebookberichtje, ha ha grappig, oh dat ook!” En weer verder…
Doodmoe word ik er van. Al die informatiebronnen, als die inkomende berichten, al die vragen die je meteen beantwoord wilt en kunt hebben. Al die behoeftes die meteen bevredigd moet worden. Apparaten wegleggen? Zou een oplossing kunnen zijn. Maar er is daadwerkelijk iets in ons en in de wereld om ons heen veranderd, daar ontkomen we niet aan. Het heeft heel veel voordelen. Maar ook ontzettend veel nadelen.
Zo, en nu ga ik weer verder met “The Bridge”… Althans nadat ik heb geapt dat de column er nu toch aankomt. Ik was te laat maar ik deed het een beetje met opzet. Ik wilde u er even op laten wachten. Uitgestelde bevrediging.
Die & Die