Steeds opnieuw begon ik deze week aan mijn column.
Over echte bomen en nepperds.
Over lichtjes, donkere dagen en sentimenteel gedoe.
Over mislukte kerstdiners, schoonfamilies en opgeklopte, verplichte gezelligheid.
Of over kerstcadeaus en verlichtte rendieren in de voortuin.
Want daar heb ik wel een mening over.
Over Chris Rea schreef ik, en over Mariah Carey. Oh… die heerlijke, foute kerstmuziek.
Columns over jaaroverzichten, veel te duur vuurwerk en goede voornemens spookten door mijn hoofd.
En over hoe fijn 2013 was. Dat ik ’t jaar ziek begon maar er uiteindelijk sterker uit kwam.
Dat ik nu veel beter weet wat ik wil en kan. En met wie en hoe.
Of iets over Ysbrechtum? Over hoe gezellig de dorpsfeesten waren dit jaar. Hoe leuk het was om ook een onderdeel daarvan te helpen organiseren voor het dorp. Voor de kinderen.
Dat u dat ook eens zou moeten doen misschien? Want ook daar heb ik wel een mening over.
En wat hadden we een lol dit jaar op het kaatsveld. Weet u nog? Die Abbink Jubileum partij, wat een topdag was dat!
Over vriendschappen die dit jaar ontstonden of hechter werden dan voorheen.
Hoe blij ik werd van heel veel lieve mensen om me heen.
Hoe ze mij hielpen en ik hen hopelijk ook.
Of zal ik schrijven hoe ’t kan opluchten om juist een vriendschap te beëindigen. Want dat deed ik ook het afgelopen jaar.
Maar het wil allemaal niet lukken en ik weet ook wel waarom.
Het valt allemaal in ’t niet bij waar ik werkelijk over wil schrijven.
Ik wil namelijk zo graag iets heel moois schrijven over afscheid nemen.
Over intens verdriet. Over je ergste nachtmerrie, die voor twee families zo dichtbij werkelijkheid werd aan het eind van dit jaar.
Ik wil schrijven over tranen met tuiten, medeleven en niet te bevatten emoties.
Over troost, woede, oneerlijkheid en sterk willen zijn.
Over alles wat anders wordt zonder hen. Ook de komende feestdagen.
Maar ik krijg het niet voor elkaar.
Ik zou zo graag met een paar mooie woorden willen laten weten dat ik heel vaak denk aan de families van Idsart en Zoë. En dat ik zeker weet dat ik niet de enige ben. Vele anderen hier in Ysbrechtum leven mee.
Het is zo moeilijk te vatten in een paar woorden.
Dus daarom brand ik een kaarsje voor Idsart en voor Zoë. Maar ook voor hun families.
Om te laten weten dat ik in gedachten bij ze ben.
En ik hoop dat dat een heel klein beetje helpt.
Fijne dagen, Eefje