Laat ik beginnen met zeggen dat we een prachtige vakantie hebben gehad. We zijn met ons bijna 30 jaar oude, knutselcaravan voor het eerst naar Engeland gevaren. We kamperen nog niet heel lang en Engeland was een waar avontuur. We hadden bij de eerste camping geïnformeerd en reserveren was niet nodig, dus hadden we de route globaal uitgestippeld en we gingen op de bonnefooi.
Na de eerste doorreisnacht begint ons avontuur pas echt. We steken het eiland over richting een idyllische camping aan de westkust. Het is nog een hele tocht en het weer is typisch Engels: raining cats and dogs. Rond een uur of drie komen we bij de prachtige, luxe camping aan. Een supervriendelijke dame deelt mee dat de camping helaas ‘fully booked’ is. Ze is zo vriendelijk dat ze zelfs voor ons informeert bij een naburige camping of die misschien nog plek hebben. Het is maar 10 minuten rijden. Ze belt met de camping en Yes! We hebben geluk er is nog een plekje.
We rijden dus weer een stukje verder langs de kust en komen door een soort kermisstadje: Brean.
Bij de receptie van Holidaypark Unity aangekomen blijken de dames die de telefoon aannemen andere dan die er achter de balie zitten, want onze komst was niet bekend, maar dat geeft niet want er is wel plek. Dan kijkt ze door het raam naar onze caravan… “Oooow, a Hobby?… sorry, those types are not allowed on the campsite”. HUH? Daar hadden we nog nooit van gehoord. Het was mij ook niet duidelijk waarom niet. Deur aan de verkeerde kant misschien? Ik keek blijkbaar wat sneu, want mevrouw ging toch even overleggen met de eigenaar.
Na een minuut of vijf, kregen we de uitslag: bij de gratie Gods mochten we 1 nachtje blijven. Het was inmiddels half vijf dus en we hadden ook geen zin om in de regen nog verder te zoeken, dus we accepteerden het maar. We moesten naar the Green Field en mochten ons wenden tot de ‘warden’ (hebben wij toch wat cipier-achtig beeld bij).
Nou, groen veld? Het blijkt een troosteloos strookje met lapjes asfalt (!!), waar we (ver) van anderen worden gezet, direct tegenover de afvalcontainers en de chemisch toilet-toestand. Het trieste weer maakt het af. Ondanks haar angstwekkende naam is de warden-mevrouw heel erg aardig. Ze vraagt of we echt maar 1 nachtje willen blijven. Ik leg uit dat het niet anders kon, om het type caravan dat we hebben. Ze moppert … allemaal ‘nieuwen’ bij de receptie en ze begrijpen er niks van. Ze legt uit hoe het zit: “It’s the travelers, the gypsies, you know?. They want to buy Hobby-caravans, but you are not English, so no problem. Wanna stay another night?” Euh… NEE! Wij waren er eigenlijk al wel klaar mee: wegwezen morgen!
Ons unheimische gevoel wordt steeds meer bevestigd. Om niet zover te hoeven lopen naar ‘the entertainment’, rijdt er ieder half uur een busje om je heen en weer te brengen. De warden meldt trots dat voor onze caravan een halte is. Wat er ook ieder half uur langsrijdt: een security-auto (ooit op een familiecamping gezien?). Het toiletcomplex (het enige pluspunt hier) geeft bij binnenkomst tientallen regels op verschillende bordjes aan: onder de 7 alleen onder begeleiding toegang; boven de 7 alleen in de juiste geslachts-wc; I.v.m. veiligheid alleen met schoeisel betreden; afdekdopje voor de afwasgootsteen tegen £1,- borg verkrijgbaar bij de warden; niet fietsen; niet spelen met een bal; pas op glad.
Pfff, waar mogen kinderen dan lekker spelen? Nou, daar hebben ze even verderop een hoog omhekte speeltuintje voor, met van die groene traliehekken.
Inmiddels was het schemerig en hebben we onze caravan met voortent zo goed en zo kwaad als dat gaat op asfalt neergezet. We kijken eens om ons heen naar de andere caravans… Blijken we midden tussen de travelers te staan. De ene caravan knippert en blinkt nog meer dan de andere. Grote vlaggen op nog grotere vlaggenmasten markeren terreinen. Wij slaan het entertainment maar even over en blijven lekker in de tent.
De belangrijkste, meest aangeplakte regel: voor 10 a.m. wegwezen, halen we dus ruim! Inmiddels maar even gebeld naar ons volgende camping, zij heten ons van harte welkom, inclusief Hobby caravan en tentje. Daar aangekomen, brak het zonnetje door en voelen wij ons in een warm nest en kon onze vakantie beginnen!
Tikkie tikkie