Al een paar jaar heb ik dat gevoel. Waar het vandaan komt weet ik niet en waarom ik het heb al helemaal niet. Ik wil graag weg….maar ook weer niet. Ik ben thuis helemaal blij en gelukkig, maar toch ook soms heel onrustig.
Het is een gevoel van goed en juist…maar soms ook van heel fout en onjuist verschrikkelijk tegenstrijdig!
Soms zou ik deze gevoelens die me als een papieren zak omknellen van me af willen scheuren. En daarna door de versnipperaar, en voor de zekerheid ze nog een keer verbranden.
Ik probeer erover te praten met degenen waarvan in hou en weet dat ze van mij houden. Maar de woorden hopen zich in mijn keel op als een grote hap van een droge beschuit en dan schieten weer de tranen in mijn ogen.
Het was een poosje rustig, en dat was prima. En toen ineens…..Ik had het niet meer verwacht, maar nu lijkt het dan toch zover te zijn. Een brief van de woningstichting! Het komt hard aan…ik wil heel graag, maar toch ook weer niet.
We mogen kijken en wat we zien past helemaal bij wat we willen. Mijn vriendje…..en ik….we kijken elkaar aan en weten dat we dit gaan halen. Er is dan even geen gevoel meer, want alles moet worden geregeld de aanloop was lang en ik heb tijd gehad om spullen te verzamelen maar desondanks komt er heel veel op me af.
En dan ineens is het gevoel er weer. God wat is dit moeilijk!! Ik ga weg van mijn vertrouwde plekje, mijn kamertje leeg…. Een avond vol tranen op schoot bij de mensen die me zo dierbaar zijn ik huil…. wijze woorden volgen en ik berust erin, het is goed! Het hoort zo, het is normaal!
Vandaag was het dan zover, de laatste nacht thuis….de laatste dingen op hun plek. Een drukke dag waaraan een einde komt wat ik eigenlijk niet wil…Nu gaan ze dan echt….en blijf ik achter. Een einde wat geen einde is maar een nieuw hoofdstuk wat begint.
En opnieuw tranen. Ik hou zoveel van ze en zij van mij en ik wil ze geen pijn doen. Zij weten het, want zo ging het hen zelf ook.
Het hoort zo….Het is normaal.
Dank je wel voor alle mooie jaren met je samen onder één dak lieve Anke! ik zal je zo vreselijk missen!!
Weest wel juh…die Sneeker!