Het einde

Het gezegde leeftijd komt met gebreken, zal iedereen wel herkennen. Ikzelf vergeet naar mate ik ouder wordt ook wel eens iets. Soms een simpel ding als een zonnebril, maar ook wel eens de huissleutel.

Druk in je hoofd, stress, of gewoon even niet aan denken kan al een aanleiding zijn om dingen te vergeten. Veel erger wordt het als je lichaam een oorzaak wordt van het vergeten of nog erger van het onbewust doen van bepaalde dingen. Een vaak gestelde diagnose is Dementie.

Bij mijn vader is een aantal jaren geleden deze diagnose gesteld. Vasculaire dementie, de gevolgen ervan hebben we weliswaar ervaren maar zijn niet heel nadrukkelijk aanwezig. Wel is vader vaak afwezig en verteld hij dingen in delen of in een vorm die wij niet herkennen.

Vader was vroeger een man van daden, groot, sterk en wat hij ook voor de voeten kreeg hij ging er dwars doorheen hoe moeilijk het ook mocht zijn. Daarnaast was hij vooral, lief, zachtaardig en een echte zorgdragen!

Zijn eigen leven zat vol bergen maar ook veel dalen, zijn gezondheid was niet altijd optimaal en hij was altijd pijnlijk duidelijk! Met andere woorden vertelde hij, dat als zijn leven ooit zo zou veranderen dat hij bedlegerig werd, niet meer goed bij kennis of verzonken in dementie, wij hem moesten beloven dat we dat hoe dan ook zouden beëindigen.

Een paar weken geleden is hij gevallen en heeft hij zijn heup gebroken. Door de val en de shock van de narcose en operatie kwam hij in een delirium terecht.

Wat er in zijn wereld op dat moment afspeelt zal altijd een raadsel blijven. Voor ons als buitenstaander kun je slechts toekijken en bidden dat het snel beter zal gaan. Hij was werkelijk compleet van de wereld. Wild, onberekenbaar en vooral boos. Maar steeds in een heel verre afwezigheid.

We hebben om beurten bij hem geslapen en ik kan niet anders zeggen dan dat ik dat enorm naar vond. Vloeken en schelden waren de enige verstaanbare woorden die uit hem kwamen. Ondanks zijn net geopereerde heup wilde hij constant van bed af. En ondanks zijn leeftijd van 89 had ik best moeite hem hiervan te weerhouden. Ook dat weerhouden hield in dat ik een heel nieuw scala aan schelden leerde die ik zeker van mijn vader nooit had gehoord.

We hebben vaak gezamenlijk gezeten en naar hem gekeken. Allemaal wisten we zeker dat vader dit NOOIT zou willen en hij dit zelf als eerste zou willen eindigen. Helaas komt dan meteen naar voren dat hoe vaak ook gezegd, er nooit iets over is geschreven of bevestigd.

En dan besef je maar eens te meer hoe belangrijk het is niet alleen aan het heden te denken, maar ook aan het einde….

Het delirium eindigde na een kleine twee weken en vader sterkte gelukkig weer aan. Onze ergste zorg verdween. Hij heeft nog steeds veel zorg nodig en hoe de revalidatie er verder uit zal zien is nog maar de vraag. Hij is wel weer aardig helder en redelijk goed terug in het heden.

Nu zou dan ook het moment zijn om gezien het gebeurde eens met hem te praten. Niet over het heden maar over het einde…

Als ik daar goed over nadenk krijg ik het eng koud van binnen, op je ziekst zou ik geen moeite hebben met een beslissing over mijn eigen leven. Maar bij half goede gezondheid zou ik toch willen blijven bij alles wat me dierbaar is.

Verschrikkelijke gedachten die me heel naar van binnen maken. Maar ook een oog-opener! De hele discussie over het zelf mogen beslissen over het einde van je leven wordt een stuk duidelijker. Wanneer je op je ziekst bent, is het niet zo lastig, maar tot die tijd is het een heel ander verhaal. Als je op je ziekst bent kun je het meestal niet zelf meer aangeven, maar tot die tijd, is het wel kunnen aangeven, opnieuw een heel ander verhaal.

Ik ga in dit heden eens heel serieus nadenken over het einde…

Weest wel juh…die Sneeker!