Deze week was het wandelvierdaagse. Voor het eerst liepen we mee. Bij de vraag naar extra helpers bij de verkeersregelarij hebben we ons ook maar aangemeld. Daar stond ik dan dinsdagavond met een fluit en een badge, een hes en een bewijs van behalen van mijn verkeersregelaarsdiploma, midden op een brug. Ik voelde me ongemakkelijk en nog wat onzeker over de taak. Gelukkig had ik een makkie en de kinderen behandelen je bijna als held, vooral de kleintjes. High fives en trotse blikken. Prachtig.
De charme ging er op dag 2 wel wat vanaf, als je op een druk kruispunt wordt geplaatst en toch niet zulke populaire beslissingen moet nemen en hele boze blikken naar je toegeworpen krijgt. Later kreeg ik zelfs lelijke woorden naar m’n hoofd geslingerd, toen ik ruimte probeerde te maken voor de kinderen die de tocht lopen.
Die kinderen! Dát vond ik de helden van de wandelvierdaagse. Kleintjes van 5 en 6 jaar die al vijf kilometer lopen. En hun ouders die er zwaar gefrustreerd achteraan liepen: ‘nee, schatje, nog even volhouden, het is nu niet zover meer’. Wat doet iedereen zichzelf aan. Die ouders moesten ook een medaille opgespeld krijgen.
Ik vind het een mooie gedachte: helden. Mensen die bijna bovenmenselijke prestaties leveren. Vechten tegen “het kwaad”, zowel in menselijke vorm als in de vorm van ziektes en pech.
Mijn held van de week is toch wel Sandy. Sandy is halverwege de veertig en worstelt al jaren met MS. Nadat ze, ondanks medicijnen, behoorlijk afhankelijk werd van een rolstoel, nam ze een heldhaftig besluit. Ze stopte met de medicijnen en ging het gesprek aan met haar lijf en geest, met behulp van (biologische) voeding en beweging. Luisterend naar haar lichaam, werd ze stapje voor stapje beter. Ze stelde zichzelf doelen, waar ze voor knokt met de inzet van een topsporter.
Bij het evenement Klimmen tegen MS heeft ze al 2 jaar achtereen (een deel van) de Mont Ventoux beklommen, met als doel aandacht en fondsen te werven voor onderzoek tegen deze wrede ziekte.
Dit jaar pakte ze het anders aan. Na maandenlange voorbereiding is ze eind april in Cornwerd op de fiets gestapt met hond Boaz in de aanhangwagen en een tentje mee. In etappes, die qua lengtes pasten bij het gevoel van die dag, is ze naar de Mont Ventoux gefietst. Onderweg van alles meegemaakt: van min 3 tot plus 30. Pech, pijn, verdwaald, dichte supermarkten en gesloten en opgeheven campings. Maar ook euforische momenten, prachtige natuur en het gevoel van sterker worden. Vrijdag is ze aangekomen bij de voet van de berg en zondag is het evenement waarbij ook haar man, kinderen, familie, vrienden en bekenden 20 km de berg op fietsen, wandelen of rennen. Onderweg heeft ze een vlog gemaakt en even ruim € 15.000,- opgehaald.
Wat een held!
Tikkie tikkie
Meer informatie over Sandy Moves: klik hier