Een collega van mij hoorde ik er als eerst over. Ze had een afspraak gemaakt met zichzelf en een vriendin. Ze gingen beide een jaar lang geen kleding kopen voor zich zelf.
Hun kasten puilden werkelijk uit en er stonden ook nog zakken vol kleding op zolder.
Afgelopen zomer las ik een artikel over dit onderwerp in een van de grote damesbladen van ons land. Weer een mevrouw met uitpuilende kasten die deze afspraak om niets meer te kopen met zich zelf aan ging.
Maar… niet een van deze dames hield het een heel jaar vol.
Vorige maand las ik weer een stuk in een ander blad.
De mevrouw in dit artikel had eens kritisch rondgekeken in haar huis en zag zoveel spullen.
Ze werd er helemaal naar van.
Het was haar ineens te vol, te druk en te veel. Hup! Alles eruit.
De hele boel in zakken en dozen gepakt en naar de kringloopwinkel gebracht.
Weg ermee. Mevrouw vond het bevrijdend. Heerlijk. Rust.
Maar ook erg moeilijk. Want bij het wegbrengen van haar spullen naar de kringloopwinkel kwam ze direct alweer in de verleiding om iets anders wat ze daar zag te kopen en mee te nemen naar huis!
Oh, dit is zo herkenbaar. Ik heb niet alleen een uitpuilende kledingkast en best wel veel spulletjes in mijn woonkamer, ik heb in de rest van ons huis kasten vol spullen en zelfs een hele logeerkamer vol spullen (waardoor er eigenlijk niemand meer kan komen logeren in die kamer). En ik wil ook nog wel steeds heel veel meer spullen en kleren.
Ik vind het zo heerlijk om te winkelen en te kopen. Maar wat is dat toch. Waar komt het vandaan, dat ‘hebben-hebben-hebben’ gedrag?
Waarom wil ik precies dat ene kaarsje in die specifieke kleur groen en fiets ik daar half Sneek voor door? Waarom moet er elke zoveel weken iets anders voor het raam staan? Waarom koop ik nog een broek terwijl er al wel 8 in mijn kast hangen?
Word ik daar nu echt gelukkig van? Of is het een bepaalde status, een gevoel van ergens bij horen of gewoon een bevrediging van een bepaalde drang of lust? Is er niet slechts sprake van een opwelling of impuls?
Ik ben er nog niet helemaal uit. Het zal wel een mooie combinatie zijn van dit soort onzinnige redenen tot kopen en consumeren.
Wat ik wel zeker weet is dat het maar zelden leidt tot een gelukkiger leven op lange termijn.
Onzin dus? Of gewoon aan toe blijven geven? Of bestaat er een soort van gulden middenweg hiervoor?
De volgende keer dat ik weer denk ‘hebben-hebben-hebben’ ga ik eerst maar ’s proberen te denken ‘waarom-waarvoor-echtwaar?’ en zo toch maar eens wat te consuminderen!
Eefje.