Golfers, het allerleukste entertainmentteam.

Terwijl het gros nog op vakantie mag, zijn wij net weer terug uit Frankrijk. Na lang zeuren, smeken en een beetje emotionele chantage van onze kant, gaven wij ons verloren en bleef dochter dit jaar thuis. Daar gingen wij met z’n drieën naar Frankrijk.
Onze plannen waren erg simpel. Ik had een tas vol boeken mee en af en toe zouden wij een poging doen om iets cultureels te doen. Het huisje stond op een golfresort en ergens was ik ook een beetje bang dat de golfballen om mijn oren zouden suizen terwijl ik mijn stinkende best deed om bruin te worden.

Al snel merkten wij dat er verschillende klassen bestaan onder de golfers. Drie om precies te zijn:

1. De hoogste in de rang staat het koppel met een eigen golfkarretje;
2. Een tas voor de noodzakelijke clubs op wieltjes is weg gelegd voor de tweede rang;
3. De “stumperds” die helemaal op eigen kracht hun tas zelf moeten dragen.

Klassen 1 en 2 zijn altijd koppeltjes. Er gaat er nooit eentje alvast vooruit of komt eerder terug. Ook zijn het er nooit meer dan 2 personen wel kan klasse 2 besluiten met vrienden samen te golfen. Dat wordt ruim van te voren afgesproken onder het genot van een wijntje en wat ouderwets haantjesgedrag van de heren en besmuikt gegiechel van de dames.
Klasse 3 kunnen gezinnen zijn. Zij wisselen ook wel eens van samenstelling en durft ook wel eens “out of the box “ te denken. Je moet dan denken aan: lichtgevende golfballetjes afschieten laat op de avond vanuit je tuin. Of later op de ochtend vertrekken richting de golfbaan ipv negen uur ’s ochtends (blijkbaar de tijd voor de massale uittocht richting the green).

Onze achterburen behoorden tot klasse 2. Voor het gemak hadden wij ze namen gegeven (je moet toch weten over wie je het hebt). Het waren Evert en Annabel. Evert was een beetje nieuwsgierig en tuurde regelmatig over de heg. Ik denk dat Evert het niet helemaal begreep dat sommige mensen daar ook komen om lekker te liggen bij het zwembad en niet gaan golfen. Als een stokstaartje begaf Evert zich heen en weer langs onze heg. Groeten daar deed hij niet aan. Evert en Annabel hadden vrienden. Deze vrienden kwamen regelmatig langs om over hun wilde avonturen te praten (golfavonturen). Hun namen waren Jean-Paul ( op de golfbaan aan te spreken met JP, daar buiten beslist niet) en Gertrude. De dames hielden wel van een wijntje en naarmate de avond vorderde leek het alsof ze met steeds meer s’en gingen spreken. De mannen schuwden de alcohol ook niet en dat kon zich uiten in wat recalcitrant gedrag van Evert. Hij imponeerde graag zijn vriend Jean-Paul met…. winden. Ik vond het ook niet passen bij mijn beeld dat ik van ze had en was ook echt even van mijn stuk gebracht.

Elke ochtend stipt om 9 uur togen Evert en Annabel geheel in stijl ( gekleurde broek, polo en een klepje op het hoofd) richting de baan. Elke middag 4 uur kwamen zij terug om nippend van een glaasje witte wijn na te praten.

Onze naaste buren heb ik alleen horen spreken. Dus nooit gezien. Maar wij dachten dat het een wat ouder echtpaar was die haar jongere zus hadden mee genomen. Haar zusje was wat vergeetachtig en dat stoorde de buurvrouw: “Dat héb ik je al gezegd” en: “dat is het verhaal dat jij er van gemaakt hebt.” Dan wil de buurvrouw graag weten wat er gegeten gaat worden die avond. Haar zusje rakelt op: “Uitstekende filetlapjes, met een aardappelpuree en een compote van appeltjes. Ook heb ik een mooie witlof gevonden en daar heb ik een salade van gemaakt.” Een misprijzend zuchten van de buurvrouw was te horen. Ik denk dat zij liever had wat wij hadden. Wij zouden de bbq weer in de fik steken en wat vlees cremeren. Dat eten wij dan op met stokbrood en heel veel knoflooksaus. Oh ja, met een meloen voor de vorm zodat er ook aan wat vitamientjes gedacht zou worden.

Daarna volgde er een discussie over een meneer Peter Dillen (of zo). De oudere zus vond het een vreselijk vent, de ander niet. Maar dat kwam doordat zij haar eigen verhaal verzon. Dat had zij namelijk vroeger ook vaak gedaan. Zij werd bijgevallen door haar man. Peter Dillen is een vervelend manspersoon. Case closed.
Oudste zus had een klein hondje dat altijd geluiden produceerde waarvan wij dachten dat hij nu toch echt dood zou gaan. Oudste zus was erg gesteld op het beestje en hij at gewoon op schoot met de pot mee. Dit terwijl hij leek te stikken in het eten en continu een strijd leek te voeren voor zuurstof. Het hondje was ook geheel in stijl gekleed en ik verdenk ze er nog altijd stiekem van dat ze hem mee smokkelde in hun golfkarretje. Hun karretje had namelijk een vreemd bijgeluid. Iets wat leek op het naar adem happende hondje. Blijkbaar hoort een beetje recalcitrant gedrag bij de golfer (lichtgevende ballen afschieten in je tuin, winden van de buurman).

Wij hebben precies gedaan wat wij van plan waren deze vakantie. Stadjes bekeken, veel lezen en luieren. Dat ik weinig gebruik heb gemaakt van ons zwembad door de dode kikkers en een dode muis die ik aantrof in het water (die muis was echt een stap te ver. Ik ben er niet meer in gegaan) werd meer dan goed gemaakt door de buren. Zij hebben er geen weet van maar hebben er mede voor gezorgd dat er zeer veel gelachen werd bij ons. Gewoon vanuit je ligstoel was er genoeg entertainment voor 9 uur ’s ochtends en na 4 uur ’s middags.

Solo.