Nog niet zo heel lang geleden werd ik ongevraagd geconfronteerd met het falen van mijn lichaam, een nare waarschuwing en een heel hard bewijs voor hoe kwetsbaar we eigenlijk als mens kunnen zijn. Ik ben er gelukkig goed voor weg gekomen, maar ook heel bewust geworden van wat een dergelijk falen kan behelzen.
Ik zal u niet vermoeien met een ellenlange opsomming van wat je allemaal doorgaat en waar je dan tegen aan loopt maar gelooft u mij…het heeft een enorme impact op ieder facet van je leven.
Tot zo ver het heden, deze column gaat over een verbinding tussen gebeurtenissen in het verleden en bovenstaande heden. In dit heden zijn een aantal enorme ergernissen aanwezig die me doen denken aan ervaringen in mijn verleden.
Het is 1989, ik ben dan 20 jaar en werk al enige jaren in een vleesverwerkend bedrijf. Het is werkelijk beestachtig zwaar werk, altijd koud, nat en de uren zijn lang. We werken gemiddeld per week als snel 55-60 uur en dat wordt daar als normaal versleten. Betaling is uiteraard voor een normale werkweek van 40 uren. Maar weet u…het deert me niet, ik ben jong, plooibaar en geniet met volle teugen.
We doen het met z’n allen! Hoe zwaar ook, niemand gaat naar huis voordat iedereen klaar is en zo niet dan worden alle krachten gebundeld daar waar het nodig is. Wat een team! Als ik er aan denk voel ik de lange dagen nog steeds, maar voel ik ook weemoed en zelfs emotie, want wat was dat mooi!! Samen dwars door alles heen tot het klaar is.
Zoals het zo vaak gaat komt ook hier een eind aan, ik kan meer, en wil nu ook meer. Het lichaam wordt voldoende geprikkeld maar de geest niet. Dus kijken naar ander werk is begonnen en na een poosje dient zich een nieuwe kans aan. Uiteraard moet ik onderaan beginnen en is niets zeker. Een vaste aanstelling krijg je niet zomaar je moet je eerst maar eens bewijzen.
Het ging hierbij om een werkplek binnen een technische groothandel waar ik op de expeditie mag beginnen. Wat was ik blij! En trots! Een nieuwe uitdaging!! Me bewijzen was geen probleem ik ging als een trein en menig collega zal gedacht hebben dat ik gek was maar ik was veel zwaarder en langer gewend. Zelfs als ik half gas ging, ging ik harder dan de rest. En al snel werd mijn inspanning beloont.
Ik ging van werkplek naar werkplek en werd in later jaren bedrijfsleider en daarna reizende troubleshooter! Geweldig, mijn geest werd geprikkeld! Na 15 jaar veranderde de structuur van het bedrijf en kwam ik intern op het hoofdkantoor te werken. En daar ging het mis……alles waarin ik geloofde werd met voeten getreden! Geen team…..geen uitdaging…..voor ieder werk was een personeelslid…of twee…
Er was iemand verantwoordelijk voor het bijhouden van de inkt in de printers…en weer iemand anders voor het papier!!! ECHT WAAR!! Het bedrijf is twee jaar nadat ik na 18 dienstjaren afscheid heb genomen failliet gegaan deels door de gigantische personeelskosten!
Goed….nu mijn ergernis van het heden. Ik moet vanwege mijn herstel (geestelijk en lichamelijk) vaak in het ziekenhuis zijn. En ik ben 200% overtuigd van alle goede bedoelingen maar wordt doodziek van het missende teamgevoel. Iedereen doet er het zijne of hare…..en that’s it!
In mijn geval zou de behandelende arts mij goed geïnformeerd moeten hebben, maar blijkt de geneesheer heel goed te zijn in de technische afhandeling, in de menselijke delen scoort hij zeer slecht! Daarvoor hebben we gelukkig een aantal consulente ’s en die zijn daar vreselijk goed in!
Echter, deze doen geen vervolgtrajecten, gelukkig zijn ook hiervoor weer een aantal mensen in dienst en die hebben daarvan weer kunde. Heel erg fijn! In het vervolgtraject blijkt echter dat de medicatie wel eens een storende factor kan zijn, jammer maar daar kan deze groep niet in verder helpen. Dus terug naar de bron, die is helaas nog niet op de hoogte en wil tot die tijd niet afzien van wat eerder is vastgesteld….grrrrrrrrrrrr.
Ik spreek veel mensen die met hetzelfde worden geconfronteerd, en voor welke ziekte of kwaal mensen ook worden behandeld in elke groep is de beleving gelijk. De dienstdoende artsen zijn zo overladen met patiënten dat een menselijk deel er niet bij kan, hoewel ik overtuigd ben van het feit dat deze mensen het qua capaciteit moeten kunnen. De bezuinigingen in de gezondheidszorg hebben hun behandeltijd per patiënt zo klem gezet dat het op lopende band werk begint te lijken.
Dat werkzaamheden dan worden opgepakt door anderen is dan verklaarbaar….maar wordt het van meer mensen niet duurder?? De eerder genoemde gelijkenis met de groothandel komen nu naar voren…..en die aan mijn eerste baan nog sterker….SAMEN…EEN TEAM! Niemand naar huis voordat het klaar is, dat is pas gezondheid in bedrijf!
Weest wel juh…die Sneeker!