Locatie: volle concertzaal.
Tijdstip: een avond in het weekend.
“Nu voorprogramma. Kippenvel.”
Ik lees stiekem mee met een mevrouw van middelbare leeftijd, het hoofdhaar geverfd in code rood en de rechterarm vol kleurige tatoeages. Zij stuurt berichtjes dat het een lieve lust is, naar verschillende ontvangers aan de andere kant van de telefoonlijn. Het hele voorprogramma lang.
Het voorprogramma waar ik graag naar luisteren en kijken wil, maar waarvan mijn aandacht regelmatig wordt afgeleid door het oplichtende schermpje, links. Rechts zijn ook oplichtende schermpjes maar niet zo fel als deze.
Naast het berichten versturen maakt ze ook foto’s en filmpjes. Tijdens het filmen van de hoofdact strekt ze de armen voor zich uit, op oor-hoogte van de man vóór haar, en heeft vervolgens niet in de gaten dat ze zó dichtbij staat dat het licht van het lampje van de camera dwars door zijn oor schijnt. Ik krijg een indrukwekkend kijkje in de anatomie van het oor, met alle minuscule adertjes die als landweggetjes door elkaar heen lijken te krioelen.
Het licht wordt deels geabsorbeerd door het oor van de man – die de fout maakte om gealarmeerd achterom te kijken en nu waarschijnlijk aan één kant tijdelijk blind is -, de rest weerkaatst op zijn witte huid en belicht een paar mensen erachter, met uitzondering van de vrouw. Zij schuilt immers achter het schermpje.
Rechts van mij staat een grote, breedgeschouderde man met kort geschoren haar. Type: ruwe bolster, blanke pit. Na een tijdje maakt hij een vriendelijk praatje met me. Ik vind dat prima want ik ben namelijk van het type: red het vege lijf. Ik word gráág beschermd door goedaardig testosteron en met de aanslag in die Parijse concertzaal vers in het geheugen kan het nooit kwaad om zo iemand naast je te hebben staan.
Zo stond ik dus ingeklemd met aan weerszijden een stoere man en waande ik me veilig. Is gewoon psychisch. Je moet wat. De kans was natuurlijk nihil maar gewoon, voor het idee hè.
Mijn kinderen zaten op dat moment in het voetbalstadion van AZ naar de wedstrijd tegen Heerenveen te kijken – ook dat nog – maar die hadden hun sterke papa, oom en opa mee en zaten hoog en droog in de Kees Kist Box, als VIP’s ontspannen op luxe hapjes te kauwen.
Ik geloof sterk in de stellingen dat het goede uiteindelijk altijd overwint en dat daarnaast de redding uit onverwachte hoek komt. Op een dag, let op mijn woorden, springt er een artiest van de bühne en zal met kracht mobieltjes uit de handen van bezoekers plukken. Geïnspireerd door deze daad van verzet zullen de monden van de immer pratende concertbezoekers, ook al zo’n verontrustend snel groeiende groep, trefzeker worden geducktaped door de overige concertgangers, die dat gekwek door de muziek heen méér dan zat zijn.
De beveiliging knijpt een oogje toe.
En zo zullen de concerten weer in stilte en in het donker beleefd worden. Ook zonder angst.
Net als vroeger.
– Evie