Gesprekje
Sinds een anderhalf jaar boemel ik tussen Sneek en de Friese hoofdstad. En dat voldoet mij prima. Lekker relaxt je laten rijden. En die enkele keer dat de trein niet rijdt wordt je door Arriva getrakteerd op een ritje in een luxe touringcar. Duurt even langer maar is net zo relaxt.
Omdat ik altijd op hetzelfde tijdstip reis, wat trouwens voor de meeste reizigers geldt, zie je ook telkens dezelfde gezichten. Onbekenden worden onbewust bekenden. Toch blijft het voor velen moeilijk een gesprek aan te knopen. Omdat ik veel in de 1e klas reis (mag bij Arriva op een 2e klas kaartje maar alleen op de lijnen Stavoren/Sneek-Leeuwarden v.v. en Harlingen-Leeuwarden v.v.) zit je met z’n vieren bij elkaar. Ook nog face-to-face. Goedemorgen/goedemiddag kan er nauwelijks af en tot een gesprek tussen de (on)bekenden komt het ook zelden. Wat men dan wel doet? ’s Morgens heeft iedereen het druk met de gratis krant ‘Metro’, op alle andere tijden met de mobiel. En soms, heel soms leest iemand een boek. Maar praten, ho maar. Onbekend maakt blijkbaar onbemind. Totdat…..
Het boemeltje Leeuwarden binnen rijdt en iedereen zich naar de uitgangen rept om zo snel mogelijk uit te stappen. Dan komen de reizigers los en wordt er gekakeld dat het een lieve lust is. Geen hoogdravende gesprekken maar men praat. En op vriendelijke toon want er wordt ook gelachen. En als de wegen zich scheiden wenst men de (on)bekende ook nog een prettige werkdag.
Ik blijf dit een vreemd fenomeen vinden. Niets zeggen totdat je gezamenlijk en tegelijk een actie moet doen, nl. uitstappen. Hetzelfde doet zich ook voor als de trein (hoogst zelden gelukkig) halverwege de rit strand. Je zit dan met z’n allen in hetzelfde zinkende schuitje, er moet actie ondernomen worden en dat doet blijkbaar wonderen.
Psychologen in Chicago hebben er onderzoek naar gedaan door aan reizigers te vragen om óf een gesprek te gaan voeren met een onbekende medereiziger óf juist in stilte te gaan zitten met je eigen gedachten óf te doen wat ze altijd zouden doen. En wat bleek: reizigers die een gesprek voerden met onbekende medereizigers bleken de prettigste reis te hebben gehad.
Dit moet in de trein in het Noorden van ons kikkerlandje toch ook kunnen? We zijn hier toch niet stug? Misschien wat kat-uit-de-boom-kijkerig, maar stug? Maar ja, wie geeft de voorzet, u of uw medereiziger? Ach, gewoon niet bij nadenken, zelf beginnen. En is uw medereiziger er niet van gecharmeerd, over zo’n 20 minuten scheiden toch uw wegen. Gewoon maar eens proberen. Wellicht dat zo’n gesprekje ook nog iets onverwacht positiefs oplevert.
MPM.