Graag loop ik met onze hond. Meestal start zo’n wandeling bij huis.
Soms wil ik gewoon even lekker het bos in. Zo ook deze keer. Gewapend met een appel, banaan, flesje water voor mij en een flesje water voor de hond stapte ik de auto in.
Omdat ik, vooralsnog, altijd ben verdwaald in het bos, besloot ik een route te volgen. Het was warm en ik had nog meer dingen te doen, dus geen risico nemen maar.
Het werd de route van de witte paaltjes, 6 kilometer. Het was prachtig. Maar na een tijdje begon er iets van onrust te borrelen. Want was ik dat bordje niet eerder tegengekomen? En toen ging ik ook rechtsaf… Ik ken mezelf en mijn richtingsgevoel heeft het meestal fout. Dit wetende zou je denken dat ik nooit eigen initiatief moet tonen in dit soort situaties. Ik deed het wel. Ik week van de witte palen route af. Na heel wat bochten verder kon ik rustig de conclusie trekken dat ik verdwaald was. Op dat moment kreeg ik een appje. Mijn paardrijles van die middag zou wat later zijn. Later zijn? Ik kom noooooit meer dat bos uit! Ik besloot niet te reageren op het bericht want dan zou de afzender waarschijnlijk een antwoord krijgen waarvan hij zich toch ernstig kon gaan afvragen of ik niet rijp was voor het gesticht.
Ik besloot google maps te raadplegen. “Loop noordelijke richting”. Noord? Ik probeerde aan de hand van de stand van de zon de richting te bepalen. Maar omdat ik niet wist waar de zon stond, behalve aan de hemel, ging ook dit plan fout. Ik wist niet eens meer waar de zon opkwam of onderging.
Maar daar kwam het antwoord. Mijn oog viel op een paardenvijg. Die had ik eerder gezien. Ik vond namelijk dat hij op een vreemde plek lag. Dit zou dus betekenen dat ik heel dichtbij was. Dat klopte ook. Het was ook nog eens heel simpel. Een paar 100 meter verder zag ik mijn auto. 6 kilometer werden er bijna 12. En ik zou zweren dat de hond mij boos aan keek.
Twee vriendinnen van mij besloten enkele dagen later mee te doen met hun paarden aan een wedstrijd. Iets van crossen door de bossen maar dan gecontroleerd. Zij hadden verzorgers nodig (grooms). Deze grooms moesten dan op bepaalde punten van de route staan met water etc. Omdat ze wisten van mijn talent in verdwalen hadden ze een plan gemaakt zodat het niet mis kon gaan.
Ze hebben mij onderschat. Omdat google maps mij zo goed had geholpen de vorige keer, ging ik deze weer raadplegen (alles krijgt een tweede kans) en werd hun, tot in detail uitgewerkte plan terzijde gelegd. In de auto steeg de temperatuur tot het kookpunt toen de dwingende vrouwenstem bij gebood het bos in te gaan. Dat kon de bedoeling niet zijn. Je zou toch denken dat als google maps zegt dat de verwachtte aankomsttijd 1.5 uur is ipv 12 minuten, er een belletje had moeten rinkelen. Niet op dat moment. Op dat moment ging ik rondrijden in de hoop gele lintjes tegen te komen. Die vond ik, plus twee mannen die mij uit konden leggen waar het laatste punt was. Want in de verte zag ik de billen van beide paarden met de horizon verdwijnen.
Eenmaal aangekomen op het laatste punt had ik zelfs nog even tijd om te kijken waarom google maps zo stom was om mij het bos in te sturen. Want iedereen had het fout behalve ik natuurlijk. Het stond nog op lopen. Een leftover van mijn vorige verdwaling.
Solo.