Er komt een moment in het leven van kinderen dat ze zich gaan realiseren dat ze ’s avonds stukjes dier bij hun winterpenen en aardappeltjes te eten krijgen. Een deel van een varken bij de boerenkool. Gemalen koe door de macaroni. U kent het.
Er komt een moment in hun leven dat ze zich realiseren dat dieren elkaar onderling óók opeten. Dat het op te eten dier met huid en haar, ogen met wimpers en oren vol oorsmeer verslonden wordt en het in veel gevallen zelfs nog leeft als het al in de slokdarm glijdt – ook dat weten ze nu, met dank aan de serie Frozen Planet die vorig jaar iedere avond op t.v. uitgezonden werd.
Een overigens prachtige serie die los van een enkele jachtpartij ook ontzettend veel beeldschone natuur op de Zuid- en Noordpool liet zien. De wereld onder ijs was net zo indrukwekkend als de wereld boven ijs. De dieren die extreme kou kunnen weerstaan en zich op allerlei manieren aanpassen aan deze weersomstandigheden. De mannelijke keizerspinguins die drie maanden lang in een enorme kluit staan te wachten, met veertig graden onder nul, dwars door de zwaarste winterstormen. Die op hun voeten een ei proberen uit te broeden, wachtend tot het vrouwtje weer terugkeert van haar voedseljacht. Dat mannetje wat na die drie maanden de grootste moeite heeft om het uitgebroede kuiken over te hevelen aan de moeder omdat hij er zo’n band mee heeft gekregen. Dat is toch ontroerend hè.
Maar weer even terug naar dat opeten van elkaar. Ik heb er toch een beetje moeite mee om dat te zien hoor. Dat is ooit zo gekomen omdat er een keer op Animal Planet te zien was hoe een zebra door een clubje leeuwen werd gepakt. De zebra was nog niet dood toen ze aan hem begonnen te knagen. Ik denk een gebrekkige communicatie tussen de leeuwen onderling, normaal gesproken zet er één zijn tanden in de hals van het beest en wachten ze met eten totdat hij dood is. Nu dus niet. Het beeld dat de zebra zijn kop opheft terwijl er een flinke leeuw een stuk dijbeen van zijn lijf afscheurt en de zebra desondanks een berustende indruk maakte alsof hij wou zeggen: “Eet smakelijk allemaal”, heeft het bij mij wel voorgoed verpest. Ik weet dat het de natuur is en dat de dieren op een natuurlijkere manier met leven en dood omgaan, maar met dat lijden van die beesten heb ik toch een beetje moeite. Ik bèn dan die zebra hoor.
Mijn kinderen vinden het alle drie geen enkel probleem om het gejaag te zien. Chris roept als hij ziet dat ik wit wegtrek: “Ja, dat is het leven hoor mama. Zij moeten ook eten hè?”, Jari ligt er al helemaal geen seconde van wakker en zelfs Daan kijkt alles mee, maar dan wel met één opgetrokken wenkbrauw. Hij heeft er iets meer moeite mee, in de zin van dat hij het allemaal erg vies vindt. Op een gegeven moment ging een veelvraat er met een elandbeen vandoor – je zag hem dat enorme been achter zich aanslepen met het hoefje er nog aan. Dan hoor ik iets van: “Iel, gadverdamme!!” vanaf de bank komen. Of toen een orka twee donzige, spelende zeehondjes aanviel en er ééntje te pakken had – het beest spartelde voor zijn leven in de bek van de orka – Daan verontwaardigd uitriep: “Jij vette orka! Durf je wel!”
Het is werkelijk een prachtige serie en absoluut de moeite waard om (terug) te zien. En mijn nuchtere kant weet heus wel dat hoe wij mensen met dieren omgaan juist onnatuurlijk is. De woelmuis die door een wezel gepakt werd: zijn vacht werd van zijn woelmuislijf geplukt en gebruikt voor het nestje van de wezel. Anders zou de wezel doodvriezen. Het muisje bewaarde hij voor later. Wij doen hetzelfde, alleen behangen wij onszelf met bont van arme nertsen die wij op een afschuwelijke manier ophokken en massaal vermoorden vanwege de “mode”. Niet omdat we anders doodvriezen en ook niet om op te eten. Dan is wat die wezel doet toch stukken natuurlijker.
Zo probeer ik dan ook maar een beetje te leven. Vlees eten terwijl ik het gewoon niet lekker vind doe ik dus niet meer. Zonde van het dier. Van vis kan ik uitermate genieten, ik smul daarvan en lik mijn lippen erbij af. Ik zou het zelf tenslotte, als ik dan in hemelsnaam opgegeten moet worden, ook prettiger vinden als iemand van mij genoot, nietwaar.