Dit jaar is er eentje van de mijlpalen. Zoon gaat meerderjarig worden en ik schijn de middelbare leeftijd te bereiken. Ik zeg schijn omdat ik nog altijd het kind in mij voel uit de jaren 90 die zong en danste op Metallica, Nirvana maar ook Charly Lownoise en Mentall Theo etc. Nog steeds veer ik op als er zo’n liedje voorbij komt.
Ik zie mezelf nog op de achterbank zitten op de Franse wegen terwijl mijn ouders cassettebandjes grijs draaiden van Simon and Garfunkel, Neil Young, Melanie (die was nog wel het ergst. Ik citeer: “I don’t eat animals ‘cos I love them you see. I don’t eat animals and they don’t eat me”. Vervolgens stapte mijn moeder dan uit bij een slager om eens goed veel vlees in te slaan. En nee, dit was toch niet de manier die Melanie bedoelde…)etc. Dit waren de momenten dat mijn walkman op ging want mijn ouders wenste niet naar mijn ”rotzooi” te luisteren.
Nu maak ik elke vakantie een playlist voor in de auto. Door de auto schalt: ”I wanna see a rainbow high in the sky. I want to see you and me on a bird flying away”. Man en ik kennen de teksten foutloos en zingen keihard mee. Naast mij zie ik mijn man met de beat mee bewegen met zijn hoofd en achter mij zie ik twee verveelde kinderen met oordopjes van hun telefoon in hun oren.
Maar ook kun je in mijn playlist toch nog wel liedjes vinden die ik vroeger niet waardeerde maar nu wel. Leonard Cohen mocht dit jaar voor het eerst op de lijst. Vroeger vond ik zijn muziek zeer deprimerend en voor mijn gevoel was het ook altijd donker en neerslachtig in huis als zijn liedjes door de woonkamer klonken. Maar nu vind ik de teksten mooi en luister en zing ik voluit mee. Kijk ik naar mijn kinderen, herken ik hun blikken. Ik zet hem maar niet op repeat. History repeat itself…
Ik kijk in de spiegel en zie iemand mij aanstaren waar de eerste rimpeltjes zich al beginnen te vormen om de ogen. Toch zie ik nog de ogen van het meisje van vroeger.
Het beginnende grijs wordt 1 x in de 2 maanden vakkundig weggewerkt en we doen lekker alsof het er niet is. Mijn kapper is tevens een vriendin die weet hoe ze de stand van zaken moet vertellen. Kwak die verf erover en het grijs is snel vergeten. Mijn oma beweerde zelfs met 80 jaar dat ze nog altijd blond was. Mijn oma is, wat dit betreft mijn grote voorbeeld. Ik ben bijna middelbaar maar ik zit in de ontkennende fase. Volgens mij kan die fase nog wel eens heel lang gaan duren…
“Forever young, I want to be forever young”, om in de woorden van het liedje te spreken. Maar dan wel de versie van Tiffany graag…
Solo.