Ik moet even wat met u bespreken, een dilemma. Ik heb daar een mening over maar weet niet of ik wel gelijk heb. Ik zal het aan u voorleggen.
Toen ik een jaar of zes was speelde ik bij een buurmeisje verderop in de buurt. Ik liep dan tegen etenstijd naar huis en kwam langs Pier-e-Gryt, een bejaard echtpaar wat achter in de keuken aan de tafel zat. Ik riep dan heel stiekum “Pier mei it skiere hier”en moest dan gniffelen en zij riepen me dan binnen om een snoepje. Ik moest dan ook altijd even blijven kletsen en praten. Thuisgekomen was mem dan altijd wat bozig want ik was weer te laat. Op een dag zei ze: “oars nimst dyn koffer mar mei en dan giest mar nei Pier-e-Gryt te wenjen.” Ik liet mij dat geen twee keer zeggen, ik had een oranje kartonnen koffertje, hup de tandenborstel er in, de onderbroek er in en op weg naar mijn nieuwe thuis! Als ze zo graag wilden dat ik ging nou dan ging ik ook, wat dachten ze wel! Men is snel achter me aan gerend en met overredingskracht, de belofte dat ze altijd lief voor me zouden zijn en een lolly ben ik weer naar huis gelokt. Later is een familielid met lange haren, een gitaar en een dwarse inborst eens 6 weken ‘onder water’ geweest. Weggelopen. Er werd wel over gesproken, men leefde wel mee, de buren wisten het wel, en de familie, maar ook niet te veel mensen Niet iedereen hoefde dat te weten. ‘Z’n geld raakt wel eens op, hij krijgt wel honger en komt wel weer thuis’. Zo simpel was het natuurlijk niet, doodongerust zijn ze geweest. Maar hij is inderdaad weer thuisgekomen.
En het leven ging weer verder. Met weglopen dreigde je, als je boos was, ze je verkering niet goed genoeg vonden of als je straf kreeg. “Dan loop ik gewoon weg, ik haat jullie! “ Maar meestal kwam het er niet van. En als je al wegliep, dan zocht men om je, men belde na een dag de politie en vaak kwam de verloren zoon of dochter na een dag of twee met hangende pootjes, vieze kleren en een lege beurs weer thuis. Les geleerd.
Tegenwoordig staat een ‘vermissing’ al na een dag op internet, facebook, twitter en andere social media. Het woord vermissing vind ik al een dilemma. Ben je vermist als je met je vriendje weggelopen bent? Je ouders weten niet waar je bent.. maar vermist.. “Delen graag!”. En in no time vliegt je foto en je naam en je verhaal overal rond op het internet. Zelfs vanuit Amber alert en vanuit de Politie. En, vaak na twee dagen de melding: ze zijn weer terecht. Nog niet iedereen heeft dat weer gelezen dus je vermissingsbericht wordt nog massaal gedeeld en jij bent alweer thuis. En iedereen, werkelijk iedereen weet dat je was wegelopen. En werkelijk iedereen weet dat jaren daarna ook nog, wat je vermissingsbericht is niet zomaar verdwenen. Ik heb daar moeite mee. Met het steeds maar weer massaal melden dat Ilona, Chantal, Patrick, Fatima of Yolanda is verdwenen.
Ze zijn weggelopen. Ouders weten dat heel goed. Die weten heel goed wat er de laatste dagen speelde, of de laatste maanden. Ouders zijn doodongerust en willen heel graag dat hun kind weer thuiskomt. “Delen allemaal!”. Ik deel niet. Al die vermissingsberichten maken op mij nauwelijks indruk meer, hoe raar dat ook klinkt. Ik zie door de bomen het bos niet meer en denk steeds: “ach laat die puber dwars wezen en geef ze de kans zich af te zetten”. Ik lees dan zelfs bijna over een echte vermissing heen: Ruben en Julian bijvoorbeeld. Dát was een vermissing. En die moeten we massaal delen en daar moeten we massaal om zoeken. Een jongetje afgelopen week, vermist bij het asielzoekerscentrum in Venlo, daar moeten we om zoeken! Het mocht voor deze kinderen niet helpen. Maar dat is dus mijn dilemma. Laat dwarse pubers eens ongestraft dreigen met weglopen, eens echt een nacht weglopen en dan liefdevol in de armen gesloten worden met de belofte ‘het nooit meer te doen’. Ouders liggen daar natuurlijk doodongerust van wakker, dat begrijp ik. Maar laten we alsjeblieft de weglopers van de vermissingen scheiden. En allemaal heel snel in actie komen als er iemand écht is vermist.
En toch twijfel ik of ik wel gelijk heb…..dus da’s mijn dilemma.
Die&Die