Zo aan het einde van het jaar kijk ik altijd even extra terug naar wat er allemaal langs is gekomen. Vorig jaar sloot ik af met dat 2019 snel mocht komen. 2018 was namelijk niet het meest leuke jaar. Toch namen wij de zorgen van 2018 met ons mee 2019 in. Ook nooit gedacht dat toen de klok twaalf zou slaan, alle zorgen van voor eén januari weg zouden zijn, maar toch had ik de wens dat het wel iets beter zou worden.
Dat werd het ook. Ervaringen die wij mee hadden gemaakt waren lessen geworden. Boos blijven helpt je niet. Boos zijn is ook niet iets wat ons goed laat voelen. Boos zijn we geweest maar we gaan het nooit vergeten. Dat moet ook niet want dan zijn we de lessen vergeten en kan het ons zo maar weer overkomen. Datzelfde geldt ook voor verdriet. Dat zijn wij ook geweest. Verdriet om de dood van twee hele lieve dieren en verdriet in sommige mensen waarin wij ons vergist hadden.
Soms komt het verdriet van onze hond en paard weer even om de hoek kijken. Ook worden we soms nog echt boos op de gebeurtenissen van vorig jaar. Al zijn de scherpe kanten er echt wel van af.
Af en toe merk ik dat ik toch nog even terug wil vallen in mijn oude gedrag. Ik liet toe dat iemand de controle overnam. Voordat ik helemaal de grip op de situatie verloor werd er ingegrepen uit een onverwachte hoek. Hij hoorde een gesprek tussen een vriendin en mij en sprak de gevleugelde woorden: ”Neem de regie terug.”. Ik werd gewezen op de kuilen in de weg die ik dus niet helemaal wist te ontspringen nog. Maar voor ik de echte afgrond in viel, had ik de touwtjes weer in handen. Ik deed wat ik vond wat ik moest doen. Kreeg van verschillende kanten bevestiging van mensen dat ik goed handelde ( ik heb dat blijkbaar erg nodig, dingetje voor volgend jaar: vertrouw op jezelf dan heb je ook minder bevestiging nodig van anderen) en dat deed mij extra goed.
Concluderend kan ik dus zeggen dat 2019 best goed was. Een vette 9 zelfs. We hebben andere paden bewandeld. Sommige paden waren toch niet beter en dan gingen we gewoon weer terug naar het oude pad. Op de nieuwe paden waren er vaak hele andere dingen te zien. Soms wandelde daar iemand uit 2018 op en werden we even eraan herinnert waarom we ook al weer hier liepen en niet het oude pad waar die persoon thuishoorde. Maar het komt niet meer zo hard binnen. Het doet geen pijn. Het is een voorbeeld geworden van hoe het niet moet zijn. Dat pad waar wij lopen nu, is het pad dat hem laat verdwalen.
Dit was mijn laatste column. Ik heb met veel plezier de columns gemaakt. Ik deelde ze vaak op mijn eigen facebook-pagina en dat zal nu wel een stuk stiller worden. Helemaal geen verhalen meer? Ik weet het niet. Een heel vervelend stemmetje in mij zegt namelijk dat wat ik schrijf helemaal niet leuk, mooi of wat dan ook is en dat iedereen zich vaak rot gelachen heeft om mijn fouten met de d’s, dt’s en t’s.. Nu ik zo mijn tekst terug lees, is dat dus exact het dingetje waar ik volgend jaar aan kan werken.
Solo.