Daten begint tegenwoordig vaak online. En dat gaat me prima af, al zeg ik ’t zelf. Ik kan best leuke berichtjes typen. Af en toe een beetje gevat of amoureus uit de hoek komen lukt ook prima. Maar dan komt de eerste afspraak. En dan wordt ’t toch spannend. Van dates krijg ik stress.
Aaaaahh! Wat moet ik aan? Waar spreken we af? Wat doe ik als ’t een engerd blijkt te zijn? Wie komt me dan redden? Het is nou eenmaal altijd maar weer afwachten of ’t in het echt net zo zal klikken als tijdens het berichtjes versturen. En ook of de date in kwestie wel écht net zo leuk is als op z’n foto online. Want dat valt ook nog wel ’s vies tegen heb ik al mogen ervaren…
Maar toen. Ik was een tijdje stiekempjes een beetje verliefd. En ik zat mooi met m’n handen in het haar. Want ik zag ‘m ineens niet meer op de datingsite. En ik kwam ‘m ook nooit zomaar spontaan tegen. Hoe in vredesnaam maak je dan iemand duidelijk dat je ‘m beter wilt leren kennen. Dat je hem leuk vindt. En dat je niets liever wil dan weten of dat wederzijds is misschien?
Als ‘net weer vrijgezel door het leven gaand’ persoon is dat toch wel weer even wennen hoor. Want wat is nou normaal en geaccepteerd? Hoe doe je zoiets? En ik dacht aan eerder. Hoe ging dat ook alweer?
Sja. Toen ik 8 was schreef ik een prachtige liefdesbrief (van pak ‘m beet 3 regels!) aan de uitverkorene en die gaf ik gewoon op school. En dan krijg je verkering. Super simpel.
En als je 14 bent ga je gewoon met je vriendinnetjes 100 keer voor zijn huis langs fietsen of ongevraagd bij z’n voetbalwedstrijd kijken. En dan krijgt ie ’t echt, heus wel een keer in de gaten. En dan bij dansles of in de stad komt er vanzelf een keer ‘spontaan’ contact. Of je vriendinnetjes duwen je gewoon zijn kant op. Zoenen en klaar: dan had je verkering.
En toen ik 19 was en toch wel één van de stoerste, beste, slankste, leukste versies van mezelf en blakend van zelfvertrouwen. Toen? Toen ging ik regelrecht op m’n doel af. En dat werkte. Bam! Versieren die kerel en verkering. Appeltje-eitje.
Maar nu ben ik 40+. Single. Redelijk onzeker, zéker op dit gebied en heus nog best leuk maar al lang niet meer de slankste en stoerste versie van mezelf. Hoe moet dat dan nu? Je kan toch moeilijk een briefje langsbrengen op z’n werk. Of ongevraagd langs ’t voetbalveld gaan staan. En een berichtje via LinkedIn? Want daar had ik ‘m wel gevonden. Maar die site is toch helemaal niet bedoeld om een date te scoren? Geen idee. Gewoon geen idee hoe ik dit nu weer aan moest pakken. Help!
Zou er ook zo iets bestaan als een datinghandboek? Daten voor dummy’s of zo? Ik zal ’s kijken in de bieb. Of op Google. Wie weet wordt dit dan nog eens vervolgd.
Eefje