Geloof me. Ik ben echt wel blij met Nederland als mijn vaderland en thuisland. Geen ellende met orkanen en tsunami’s. Geen ebola of andere enge ziektes op grote schaal hier. Groeperingen als I.S. zijn voor mij nog best ver weg. (of ben ik nu wat al te naïef?) En ook qua regels en wetten en voorzieningen hebben we het in Nederland best keurig voor elkaar. Uitkeringen, kinderbijslag, dokter, onderwijs, democratie. Al dat soort dingen zijn toch goed geregeld hier. Maar…zo af en toe dan is er toch iets raars. Dan hoor je iets. Een absurd verhaal. Of je maakt zelf iets mee waarvan je de nekharen recht overeind gaan staan.
Al meerdere malen schreef ik in mijn columns over mijn moeder. Vroege Alzheimer. Al een jaar of zes nu en inmiddels ‘zo dement als een deur’. Ze weigert te vaak hulp en medicijnen en zit nachtenlang met een jas aan en haar muts op in de kamer. Ze wil dan niet naar bed. Ook loopt ze weg sinds kort. Dan gaat ze zomaar naar buiten en loopt de straat voor mijn ouderlijk huis op. Zich niet bewust van het gevaar van de met soms wel 70 kilometer per uur voorbij scheurende auto’s. Conclusie: dit is te zwaar voor mijn vader. Er is meer en professionele hulp noodzakelijk. We hebben besloten dat mijn moeder niet meer thuis kan wonen. Geen idee hoe dat moest maar gelukkig krijg je daar hulp bij.
De case manager schrijft na een gesprek met ons een verzoek om herindicatie van mijn moeder. De vorige indicatie stamt uit 2013 en daarmee krijgen mijn ouders nu thuisbegeleiding vergoed. Nu komt er dus na deze aanvraag een nieuwe indicatie arts bij mijn ouders thuis om te beoordelen of mijn moeder inderdaad dement genoeg is om opgenomen te worden. Maar nu komt het idiote; tijdens dit gesprek moet mijn moeder wel zelf toestemming geven voor deze opname.
Ik ben de laatste jaren niet zo verbaasd geweest als op het moment dat ik dat hoorde. Mijn demente moeder, die amper nog kan praten. Haar eigen billen niet meer kan afvegen en met haar handen eet in plaats van met mes en vork. Zij, die mijn naam niet meer weet, wegloopt van huis, niet wil gaan slapen ’s nachts en die bijna altijd maar boos of verdrietig is moet volgende week zelf toestemming gaan geven om opgenomen te worden? Nou dat wordt nog wat. Ik hoop maar dat ze niet een heldere dag heeft, anders zou dat nog wel eens ‘vervelend’ kunnen uitpakken. Als mijn moeder dit weigert gaat het namelijk niet door. Dan komen ze na een weekje terug voor nog een poging. En als dat ook niet lukt moeten we een rechterlijk bevel zien te regelen voor de opname van mijn moeder. Of wachten tot deze situatie een crisissituatie wordt. Gewoon wachten tot ze een keer mijn vader wat probeert aan te doen? Of ze een ernstig ongeluk veroorzaakt door ‘zomaar’ de straat op te lopen? Of wachten tot mijn vader doordraait en totaal overspannen raakt van het zorgen voor en om mijn moeder, zijn vrouw?
Ja, dat is vervelend maar dat is nu eenmaal de wet. Dat wordt je dan verteld. In Nederland wordt deze opname op een gesloten afdeling gezien als vrijheidsberoving. En je mag een mens niet zomaar van zijn vrijheid beroven natuurlijk. Nee. Dat snap ik wel, maar je kunt mijn demente moeder hier toch geen stem meer in geven? Dat vind ik nou ’s belachelijk.
En weet u wat ik nou zo vervelend vind? Ik weet niet wat ik er mee moet. Op wie kan je dan boos worden? Wie geef ik hier nu de schuld van. Wie moet ik aan zijn spreekwoordelijke mouw trekken? Ik weet ’t niet. En dan te bedenken dat mijn moeder altijd heeft gezegd; als ik later oud en dement ben dan geef me maar een spuitje. Dan hoef ik niet meer. Maar daar is dan weer geen wet voor. Want volgens die wet kan mijn moeder dat niet meer zelf bedenken en over oordelen. Dat kan een demente medemens namelijk niet. Zucht.
Eefje