Ik hou van zekerheid. Ik ben enorm weg van plannen. Naast een plan A heb ik altijd een plan B en zelfs een plan C ligt al in de ontwerpkamer van mijn hoofd. Dikwijls krijg ik commentaar van mijn man: “Waarom wacht je niet eens rustig af hoe iets gaat lopen? Je gaat er al vanuit dat het niet zal slagen.” Man heeft dus alleen plannen A in zijn hoofd en die slagen schijnbaar altijd of zo. Feit is dat ik onrustig wordt als er geen back-up plan aanwezig is. Ik moet kunnen schakelen. Dat maakt mij reuze flexibel, vind ik zelf. Ik stap ook moeiteloos over van plan A naar B. Als ik dan maar weet van te voren wat plan B is en graag ook even een ruwe schets van plan C erbij graag.
Plannen zorgen voor rust en duidelijkheid.
Mijn hobby is naast ontspanning ook een enorme uitdaging voor mij. Wij hebben twee paarden en die maken geen plannen. Terwijl ik mijn rondjes door de bak maak, besluit mijn edele viervoeter die ene caravan die daar staat enorm eng te vinden en dus weigert zij die hoek in te willen gaan. Terwijl ik net bezig ben met een oefening de draf te verruimen, wordt deze wel heel erg verruimt en sta ik aan de andere kant van de bak. Nu moet ik dus schakelen. Mijn plan om goed met de dressuur bezig te zijn moet met spoed veranderd worden in een plan dat mijn paard die hoek in gaat.
Maar het beestje blijft weigeren. Terwijl ik hardop mij afvraag waarom het beestje zo blijft miepen in die hoek, zegt mijn instructeur liefelijk (dat dan weer wel) dat er ook een grote Miep op zit. Achterop zit niemand dus dan zal ik die Miep wel zijn. Hij heeft gelijk. Er moet een nieuw plan komen. Plan C dus. Paard is het probleem niet. Ik ben het. Mijn reactie bij onverwachte situaties moet aangepast worden. En wel direct. Dus niet rustig nadenken over een plan A, B en misschien ook C. Nee, NU!
Onder mijn cap stijgt de temperatuur inmiddels naar het kookpunt. Maar daar is mijn redding. Mijn instructeur. Hij blijft altijd rustig en hij krijgt het altijd voor elkaar dat het mij lukt. Ik luister naar hem en volg braaf zijn aanwijzingen.
“Handen laag, achterin het zadel en hou je tempo vast.”. Hij blijft dit herhalen en na veel rondjes zegt hij alleen nog maar: ”handen laag”. Zijn motto: ”Keep it simple and enjoy the ride”, komt ook hier weer van pas.
Vakanties zijn bij ons ook altijd ver van te voren al gepland. In December weten wij vaak al wat juli of augustus ons gaat brengen. Maar nu hebben wij besloten dat het een last minute gaat worden. Wat bezielde mij!!! Ik weet nu niets! Gaan wij wel weg? Wanneer dan? Waar gaan wij naar toe? De enige zekerheid die ik heb, is dat wij de zon op gaan zoeken. Warmte willen wij! Dus dat geeft wel wat ruimte om plannen te maken. Stiekem ben ik al op zoek om straks, heel spontaan, te roepen: ”Nou, kijk eens wat ik heb gevonden als bestemming!” (een geheime plan A). Dat ik ook al een lijst heb klaarliggen over wat er te doen is in die omgeving (een geheime plan B) moet ik, denk ik, even stilhouden. Dat ruikt teveel naar een plan (en de ruwe schets van plan C ligt dus ook al klaar).
Tegen de tijd dat wij daadwerkelijk vertrekken, heb ik die vakantie zeer zeker nodig…
Solo.