Ik was een tijdje weg. Had u dat gemerkt? Ik hoop het wel, dat is altijd een goed teken. Stel dat je weggaat en je denkt dat mensen je heel erg missen en na een half jaar zeggen ze verbaasd: “oh, was je weg, niets van gemerkt..”
Nou goed, ik was dus even weg. Geen inspiratie meer, geen verhalen meer, een beetje moe van mezelf met al m’n ergernissen en opmerkingen. Een beetje gemis aan feedback; ik mag graag horen wat iedereen ergens van vindt. Hoeft niet per se een compliment te zijn, mag ook een opmerking of een vraag zijn, als het maar een gesprek oplevert. En dat miste ik dus een beetje…En dus ging ik weg.
Maar na een tijdje begon het toch wel weer wat te kriebelen, had ik ineens inspiratie of had ik u iets te melden. En ik vond ook ineens weer zo veel. Niet op straat of in kasten, geen briefje van € 50, nee, was het maar waar! Ik vond gewoon heel veel. Zo vond ik dat het Sinterklaasverhaal helemaal niet zo zwart-wit hoeft te zijn. En ik vond het geweldig dat er zoveel boeken op de boekmarkt waren. En ik vond het nog mooier dat er zo veel vrijwilligers waren te helpen. Ik vond ook dat Willem Alexander best naar Rusland kon maar het dan gewoon even met Poetin moest bespreken. Nou ja, zo vond ik dus gewoon heel erg veel…
En dus maak ik nu een “comeback”. Zoals dat heet.
Net zoals Heintje of Erben Wennemars. Van die trieste artiesten of sporters die ooit heel veel succes hadden, maar later steeds minder..Ze hielden op, namen afscheid met een daverend afscheidsconcert of met een wereldrecord en wilden het later toch weer proberen. Misten het succes, de aandacht, de complimenten en dus..een comeback… En dat lukt dan natuurlijk niet. Wat wel lukt is een optreden in een achteraf zaaltje, in een kroeg, 15e worden op het Nederlands kampioenschap, zingen op een reünie van de middelbare school… triest.
Eigenlijk zou ik dus over het maken van een comeback nog eens goed moeten nadenken. Maar ja, er zijn ook artiesten die best leuk terugkomen. Ik zag laatst de comeback van Doe Maar en dat was fantastisch! Misschien ook omdat ik alle liedjes nog steeds woord voor woord mee kon zingen, Henny Vrienten nog steeds heel erg stoer en onbereikbaar was en ik bij elk liedje een prachtige herinnering had. Maar misschien ook wel omdat het een eenmalige comeback was. Het waren niet vier trieste kerels wiens bankrekening leeg was en die het dus uit alle macht nog eens wilden, nee moesten proberen. Het waren vier topmuzikanten die het aanwezige publiek (voornamelijk 40 jarige pubers) nog eens een enorm plezier deden en daar zelf ook heel veel plezier aan beleefden. Machtig mooi!
Ik zou dus kunnen concluderen dat een comeback leuk en geslaagd kan zijn mits deze niet al te frequent is. En het dus een hoogtepunt blijft. Maar om nou voor één keer weer zo’n verhaaltje te schrijven tsja, dat is ook niet echt de bedoeling.
Ach weet u, ik ga het gewoon proberen: een comeback maken. En als dan na een tijdje blijkt dat niemand mij gemist heeft dan is dat wel wat sneu maar prima. Als blijkt dat men blij is dat ik terug ben is dat nog mooier. En als men mij wil boeken in een achterafzaaltje op een reünie concert of weer vraagt voor het Nederlands kampioenschap …ach dat zien we dan wel weer…
Die&Die