Communicatie.
Over het algemeen vind ik dat ik het best getroffen heb met mezelf. Ik heb vaak enorm goede ideeën, die eenmaal gedeeld met de buitenwereld, toch regelmatig minder goed of zelfs ronduit slecht blijken te zijn. Zoals het denken dat ik een mooie short-cut heb gevonden en dan toch de reistijd weet te verdubbelen omdat ik het richtingsgevoel heb van 0,0 en topografisch rustig een ramp te noemen ben. Maar hé, ik vind mezelf dan weer enorm knap dat ik toch altijd mijn weg weer naar huis weet te vinden.
Ook zijn mijn grapjes altijd een succes. Dat is, tenminste als je eén lacher op de hand hebt. Dat ik het altijd zelf ben mag de pret niet drukken en de rest is bonus.
Maar er zijn ook dingen die ik niet leuk aan mezelf vindt…
Ik pieker…
Een tijdje geleden werd ik genegeerd door een mevrouw. Geen idee wat er aan de hand kon zijn en dacht dat de dame in kwestie gewoon een slechte dag had. Kan gebeuren… Maar het werd niet beter. Als blikken konden doden, had ik dit stukje niet meer kunnen schrijven.
Het bleef zitten in mijn hoofd en het maakte mij verdrietig.
Ik besprak mijn probleem met mijn man. Hij staat anders in het leven. Als mensen hem aardig vinden dan is dat mooi mee genomen en anders: jammer dan!
Hij vroeg of er wat was voorgevallen. Bij mijn weten niet. Volgende vraag was of zij belangrijk voor mij was, is het een vriendin oid. Nee, sterker nog, ik zou haar ook niet zo snel meer tegenkomen. Hij rolde met zijn ogen: ”Mens, maak je niet zo druk.”.
Ik zou dat heel graag willen maar het lijkt wel alsof ik móet piekeren. Ik kan het domweg niet uitstaan dat iemand die eerst vriendelijk was, mij (MIJ!!!!) niet meer leuk vindt. Onbegrijpelijk…
Ik besloot het er niet bij te laten en zou het op de man (in dit geval dus vrouw) af vragen. Immers dreigde ik door mijn getob rimpels te krijgen en heb ik min of meer een verbod opgelegd gekregen in mijn gezin (dat begreep ik althans aan hun gezucht als ik het aan de orde bracht) om nog verder over deze frustratie te praten. Want de dame in kwestie was gewoon niet belangrijk, punt.
Maar om even te kunnen praten en de lucht te klaren, heeft nooit een kans gekregen.
Mevrouw in kwestie was met de noorderzon vertrokken en ik ben geblokkeerd op Facebook.
Na de ontdekking van dit “vreselijke” feit, schoot ik in de lach. Ok, misschien heb ik iets gedaan (horror: niet eens bewust) en is hierin iets fout gegaan. Haar manier van omgaan is echter iets wat ik mijn kinderen al van jongs af aan mee geef dat dit niet de juiste weg is. Dus zwijg niet, praat. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn maar praat én luister. Soms zijn zaken anders dan ze lijken. Zijn verhalen in je hoofd een eigen leven gaan leiden en zo vervormd dat het geen waarheid meer is.
En dan komt er een gedachte die ik gniffelend toe sta om te uiten. Mevrouw in kwestie geeft advies op vlak van communicatie en klantvriendelijkheid. Hmmmm, misschien een opfriscursus nodig?
Solo.