Eerlijk gezegd mensen, kwam deze doodlijn voor een stukje mij een beetje over het mat. Ik verkeerde nog wat in de vakantiesfeer. Geen gedoente met de baas en ’s middags wat in de tuin omdangelen. Een stukje te fietsen, een slag om de buurt, wat kuieren, het nieuws eens goed doorlezen, dus de man en ik waren nog alheel in de vakantiesferen. Maar nu moest ik weer aan de slag. Er waren al goedens die vroegen: wanneer komt er weer eens een nieuwsgierige bijdrage van jou op de webzijde. Nou zodoende, ik aan de slag.
Maar nou was het geval dat we de knijnen van kunde nog in de bleek hadden staan (deze mensen gaan met de caravan naar Diever en wij huiswaren dan wat voor ze. Diever, wat een een eind van huis man, en dat buitenlandse eten, ik grijs d’r van!) en deze beesten hadden een tunnel gegraven van hier naar St. Anne! Dus dat gat moest eerst opgevuld. Dus ik naar het tuincentrum. Nou och heden, wat gaat daar wat om! Je gaat er heen om een zakje aarde, nou man je ziet je de ogen der uit! Completen bankstellen en buitenkeukens. Nou daar heb ik mij over vernuiverd. Wat is er mis met een mooi aanrecht in een hemele, frisse keuken. Wat een nieuwmoederig gedoe. Eten sieren doe je in huis en niet in de tuin. Dat gesleep met potten en pannen. En wat gooien ze in de pan? Een handvol pitten en wat van die paprika’s! En dan een bakje slaad er bij, niet eens met slamix d’rover. Nou ja, geef mij maar een voedzame pan vol postro, dat is zaadet tenminste. Je eet wat van dat knijnevoer en om 8 uur ben je al weer roppich, nee niks gedaan. Nou ja, in ieder geval. Het zakje modder betaald, nog niet om de nocht evenzogoed, ging ik weer op huis aan. Het gat gedicht en weer te zet aan het stukje.
Maar toen stak Gauke aan, hij was te fietsen en kwam neer. Nou gezellig, een bakje koffie, stukje koeke. Nou als Gauke een keer aan het woord is houdt hij nooit weer op, man man. Hij komt natuurlijk ook nooit van de dam, dan heb je soks. Gauke was even onderweg naar Johannes, van de winkel. De vrouw had hem gestuurd om wat boodschappen, nou zo kwam het dat hij ook even bij ons aan stak. Een weet u wat het nuivere is, ondanks dat Gauke niet van het erf komt weet ie alles! En ik denk, ik denk ik vraag hem dat ook eens gewoon. Dus kwienskwans vroeg ik dat Gauke. Nou blijkt dus dat Gauke “op feestboek en op twitter zit”. Nou ik snap d’r niks van maar deed krekt alsof. Dus Gauke was nog niet uit de weg of ik zei tegen de man: hier gaan wij ook een grap van hebben. Dus we hebben de oude computer opgestart (moest toch voor dit stukje, want ik mag het niet meer op de typemachine inleveren) en wij naar dat feestboek. Nou wat een feest, we snapten d’r alheel niks van. Maar wij geven weg niet op! En dus mensen, nu hebben we al twee dagen voor dat scherm gezeten om al het nieuws te vergaren wat op het feestboek staat. Nou de man en ik vinden er niet veel aan. We weten nou precies wat Anneloes van Jeltsje van Gerke heeft gegeten, we weten nou hoe kreas de vriend van Elske is, we weten hoe laat de Hascarstrjitte en hoe laat de Doarpshûsleane aflichten, we weten hoe optein iedereen is. Nou we hebben de computer maar weer afgesloten.
De man en ik zijn eerst maar even een slach door het dorp geweest, dan weten we ook hoe laat iedereen te bed gaat en wat er op tafel staat…
En zodoende is er deze keer niet een bijdrage van mij, ik ben d’r niet aan toe gekomen. Maandag weer aan de was, boontjes draden, ramen wassen en buitenomhemelen. Ik denk: ik zeg het maar even want ik heb geen feestboek. En ik ga nu koffiedrinken en vanavond om 10 uur op bed.
Groetenis,
Griet fan Gurbe
(alias die&die)