Ja. U leest het goed. Bikinistress deel 237. Het is ook niet best met mij. Echt, het is mijn eigen domme schuld en dat weet ik. Maar ik kan ’t niet laten om iets te lekker en iets te veel te eten. Ik ga u ook geen beloftes doen dat ’t nu beter wordt. Of anders. Of dunner.
Maar ik werd er deze week weer zo naar aan herinnerd, aan mijn toenemende omvang zeg maar, dat ik er toch weer een column aan wijd en u er mee lastig val. Gelukkig voor u houd ik deel 3 t/m 236 voor mezelf. Dat dan weer wel.
Ik kocht deze week een nieuwe bloesje. Hartstikke leuk ding, hip kleurtje. Mooi vrolijk voor de zomer. Leek wel ruim te vallen zo op ‘t oog maar ik had geen zin en tijd om in de winkel te passen. Ook nog een leuk shirtje en een broek en nog een jasje. Heerlijk, al die leuke kleren in de winkels. En ook nog ‘mid-season-sale’ dus hartstikke voordelig! De volgende dag wat meer tijd en toen thuis gepast. Oei. Die broek was net te strak, het shirtje veel te nauw en het jasje zat ook niet fijn. En dat leuke hippe bloesje? Nee hoor. Ook te strak. Alles moest terug. En ik heb ’t niet geruild. Ik wil niet nog een maat groter. Dan maar niks nieuws. Zucht. Dat wordt weer wat de komende zomer, op vakantie in een bikini of iets anders te bloots….
Een dag later weer een pijnlijke confrontatie. We zitten met ons gezin te eten. Zaterdag, dus lekker makkelijk met een pizza op de bank. En ik hoor ’t u denken; Ja hoor, met een pizza op de bank. Logisch dat je dik wordt. Klopt. Ik zei ’t al. Ik ben geen struisvogel. Of dom blondje. Of wat dan ook. Ik weet wel dat ik die pondjes er zelf aan eet. Ik zou beter sla eten, of broccoli en een stukje mager vlees.
Maar goed, met die pizza op de bank keken we televisie. En er was een voorstukje van een programma genaamd ‘Bommetje’. Een show waarin kinderen op een groot opblaasbaar kussen in het water liggen en waar dan de ouder op springt vanaf grote hoogte waardoor het kind als het ware gelanceerd wordt en een bommetje kan maken. Zoiets in ieder geval.
Nou, zegt mijn jongste dochter; daar kunnen wij ook wel aan mee doen want als mama dan op het kussen springt wordt ik echt vet hoog gelanceerd. Want, zegt ze, het is dan vet handig als je een moeder hebt met veel gewicht. Ik verslik me haast in mijn pizza, maar zij ratelt lekker door…. Wel sneu voor ‘t vriendinnetje, die haar moeder is heel dun. Veel dunner dan ik in ieder geval. Maar het andere vriendinnetje, die zou ook wel hoog kunnen komen want die haar moeder heeft ook behoorlijk brede bovenbenen volgens dochterlief. Ik wil nog tegensputteren, en roep dat die ene moeder echt niet zo dun is hoor, maar er wordt niet naar mij geluisterd. Nee hoor mama, de moeder van die is dunner, en van die, en van die. Weet je, zegt ze dan, ik denk dat jij van mijn klas wel de dikste moeder bent. Dus, vervolgt ze, ik ga winnen als we mee doen.
Zucht. Nou die kwam wel even aan. Maar ik heb dochterlief wel even vlot uit de droom geholpen: natuurlijk ga ik niet mee doen aan dat domme programma. Want er zit echt helemaal niemand op te wachten om deze te dikke moeder in een badpak van een veel te hoge stellage te zien springen om haar dochter te lanceren van een dik kussen in ’t water. Heus niet. En bovendien heb ik mega hoogtevrees. Zou ’t dus nog niet eens durven ook.
Tot gauw, Eefje