Al op een vroeg moment in je leven kom je er achter dat je soms je verwachtingspatroon moet bijstellen over wat het leven voor je in petto heeft. Zo kwam ik er op 10 jarige leeftijd al achter dat er nooit iemand aan de deur zou komen om te vragen of hier dat meisje woonde wat zo prachtig kon balletdansen en of ze dan snel mee wilde komen om te dansen in het Zwanenmeer!
Ik zat weliswaar niet op ballet, had geen tutu en geen ballerina’s maar het leek mij dat dat zomaar kon gebeuren. Nou nee dus, dat gebeurt niet zomaar. Men ontdekte mij ook niet op straat als fotomodel, jammer. In mij werk later had ik Rutger Hauer wel eens aan de telefoon. Elke keer hoopte ik weer dat hij zou zeggen: “in jou schuilt een actrice, ik hoor het aan het timbre van je stem, wat een emotie, wat een prachtige uitspraak…Kom ik laat je overvliegen naar LA en I am gonna make you a star”. Maar niets van dat alles.
Misschien waren de dromen en de verwachtingen ietwat te onrealistisch. Later leken ze realistischer. Mijn oudste zoon, linksbenig en een topvoetballer! Althans zo leek de verwachting op z’n tweede. Bij de F’jes bleek al gauw dat de madeliefjes en de wolken het wonnen van de bal en zijn medespelers.
Dan de kaatscarrière van de middelste, de Freule en de PC, het leek beide in het verschiet te liggen. Maar na 23 keer jankend van het veld te zijn gelopen en schreeuwend de deur van de kleedkamer achter zich dicht te hebben gegooid hebben we de want aan de wilgen gehangen, helaas…
Ik heb dus mijn verwachtingen wat bijgesteld en laat het naar komen zoals het komt, que sera sera.
Maar stiekem hoopte ik toch altijd dat voor de jongste twee er een universitaire carrière in zat. Ze kunnen beide goed leren en doen, nog wel, steeds hun best op school. Ik zag ze dan ook naar Leiden gaan of naar Groningen. Geneeskunde, Geschiedenis, Rechten….Lid van de studentenvereniging, da’s goed voor je sociale contacten enzo. En dan een mooie carrière in de wetenschap of in het bedrijfsleven.
Tot een paar weken terug….
Sneekweek, de Walrus. Een mooie, slanke moeder, type Saskia Noort en een knappe, sportieve, zelfverzekerde vader, in het gezelschap van drie jongemannen. Witte overhemden, polo’s, Abercombie & Fitch, enfin, u kent het type wel… Gestudeerd, lid van de studentenvereniging geweest en echt heel erg geslaagd in het leven. Men glom van zelfgenoegzaamheid en geluk. Gedurende een kwartier schoven er een heel rits vrindjes aan van de zonen. Allen 17, 18 jaar, waarschijnlijk net klaar met het VWO. Allemaal met dezelfde soort shirtjes, dezelfde soort truien, dezelfde nonchalante scheidingen en dezelfde zeilbootgebruinde hoofden. Allen Holland’s welvaren en och wat zijn we geslaagd. Moeder en vader breed lachend om zich heen kijkend: hoe gelukkig zijn wij en het leven is fantastisch! De keareltjes waren druk aan het debatteren, brallen en af en toe verveeld op hun i-phones aan het kijken. Er sjokte een man met sokken, een bermuda en een rugzakje op langs en hij werd meewarig bekeken..loser. Een doorsnee gezin met regenjasjes aan werd ook met medelijden bekeken, hoe sneu dat deze mensen niet zo geslaagd, zo knap, zo gezond en zo mooi als zij waren…
En ineens stond het me wat tegen, al deze goed gelukte mensen, zo overtuigd van zichzelf, zo zelfverzekerd.
En ineens hoopte ik dat mijn kinderen heel gelukkig zouden worden. Met wat ze zelf verkozen. En dat ze, misschien gingen studeren, misschien ontwikkelingswerkwetenschappen, aardwetenschappen of filosofie. In Wageningen of zo. Of misschien ook niet.. Of dat ze misschien ook wel bij de Gamma gingen werken of bij de gemeente. Of bij Albert Heijn.
Maar alsjeblieft laat ze nooit aan mijn eerder gestelde verwachtingen voldoen en zo geslaagd en zo succesvol als deze mensen worden….
Die&Die