Toen ik laatst wat in oude columns zat te neuzen om te kijken waar ik in de jaren zo al over geschreven heb, viel het mij op dat ik al verschillende keren heb gezegd: “Daar schrijf ik nog wel eens een column over!” En met schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat ik deze beloftes nog nooit nagekomen ben. Niet dat ik verwacht dat u mij daarop aanspreekt, maar het spreekwoord zegt niet voor niets “belofte maakt schuld”.
Maar troost u, ik kom ook beloftes aan mijzelf niet na. Ik heb een lijstje met tijdloze onderwerpen waar ik ooit nog eens over wil schrijven, maar waar ik niet aan toe kom. En het lijstje wordt maar langer. Af en toe schrap ik wel eens een onderwerp omdat tijdloos toch niet eeuwig tijdloos blijkt te zijn, maar op hetzelfde moment voeg ik ook weer 2 nieuwe toe wetende dat ik er eigenlijk niet aan toe kom. Schiet dus niet op. Toch wil ik mijn lijstje niet kwijt. Het is voor mij enerzijds een leuk naslagwerkje om te lezen wat ooit mijn interesse had, anderzijds een vertrouwd idee dat, mocht ik eens onderwerp-loos zijn, ik daar op terug kan vallen.
Alleen, dat laatste gebeurt niet snel. Daarom is mijn belofte dat ik ooit nog wel eens een column ergens over ga schrijven, gewoon een loze belofte. Ik kan er niet meer van maken. Dus stop ik ermee. Nee, niet met columns schrijven maar met het doen van beloftes. M’n grote duim, de krant en internet blijven mij wel voorzien van onderwerpen en gunnen u daarmee een blik in mijn interesses. Het lijkt wel facebook zo’n column. H’m, daar kan ik de volgende keer wel eens……
Nee dus, niet doen! Al doet het wel blijken hoe makkelijk het is om beloftes te doen. Het schrijven van een column begint zo gevaarlijk op het bedrijven van politiek te lijken. Daar doen ze ook beloftes en hebben ze ook lijsten. Alleen heb ik het voordeel dat ik met deze column één onderwerp van mijn lijstje kan schrappen. Maar of dat in de politiek wel zo snel gaat?
MPM.