Ik schreef al eens over pubers als medebewoners maar er is nog een diersoort waar ik mij dagelijks over kan verbazen: mannen. Dat zijn ‘volwassen’ pubers van de mannelijke soort.
Ik verbaas me al een tijdje niet meer over hun onvermogen om tijdens het koken het aanrecht opgeruimd te houden. Het is ook een schier onmogelijke taak om plastic verpakkingen, uienschillen, paprikasteeltjes en aardappelschillen tijdens het koken weg te gooien. Stel je voor, je moet dan, terwijl het vlees rustig ligt te sudderen, de aardappelen rustig staan te koken, naar de prullenbak lopen om iets weg te gooien! Mission Impossible! Snijplanken afwassen: niet te doen. Bakjes in de afwasmachine zetten: een uitdaging vergelijkbaar met het beklimmen van de Mount Everest.
Met als gevolg dat degene die moet afruimen met angst en beven in z’n stem vraagt: ‘heit heeft toch niet gekookt hè?’ Het is natuurlijk een fabel dat mannen niet twee dingen tegelijk kunnen doen, want dat kunnen ze best: aan bar staan, bier drinken en tegelijk een sterk verhaal vertellen. Kaatsen en ondertussen naar het naastgelegen perk kijken naar de opslag van een jongedame, achteruit inparkeren en ondertussen de passagier vertellen hoe ze dit moeten aanpakken, ja hoor, mannen kunnen dat best.
Waar ik me ook al niet meer over verbaas zijn tandpastadopjes (uitleg niet nodig), scheerschuim, sokken, oh en die wc bril! Dat is allemaal genetisch bepaald en niet meer te veranderen…
Nee, ik kan dat soort zaken allemaal wel schouderophalend accepteren.
Waar ik echt niets van begrijp zijn de mannen-reality-series. Kent u ze? Eindeloos herhaald op Discovery Channel en National Geographic. Het gaat voornamelijk over echte ‘mannendingen”: survival in het wild of in Alaska, motoren bouwen, aquariums bouwen, illegaal drank stoken, goud zoeken en vooral heel veel ruzie maken en schreeuwen. Dé man kan een hele zondagmiddag geboeid kijken naar bikkels die in het wilde Alaska met hun blote handen een zalm vangen, een eekhoorn villen met hun gesp of het bloed van een rendier drinken wat even daarvoor met een tak is doodgestoken. Ook houden dé mannen van series over bouwen: het bouwen van een custom-bike door vader en zoon Teutel, staat garant voor een uurtje tenenkrommend kijken naar ruzie maken en naar elkaar schreeuwen. Het bouwen is van ondergeschikt belang. Tenminste zo ervaart dé vrouw het, de mannen vinden het buitengewoon fascinerend en interessant. Het bouwen van aquariums, ook zo’n ding. Drie dikke Amerikaanse Italianen die schreeuwen, ‘leuke’ grapjes met elkaar uithalen en vooral weer veeel ruzie maken. In de tussentijds bouwen ze aquariums. Ze verdienen daar ook heel veel geld mee en hebben ook altijd veel medewerkers. Van personeelsbeleid of management hebben de hoofdpersonen van de series nog nooit gehoord maar dan kan schijnbaar.
Ik stel me zo voor dat de mannelijke kijkers in hun gedachten, terwijl ze op die bank hangen zelf ook dat soort heldendaden en stoere dingen doen. Even een motorfiets bouwen, even survivalen in Alaska, of water vangen in een blad, een vis vangen met je tanden en ondertussen de opgelopen wond hechten met een antenne en de haren van een eenhoorn… of iets anders ongeloofwaardigs.
In gedachten kunnen ze het. Herhaling van die series is natuurlijk nodig zodat je het ook goed leert, hoe dat dan moet. Maar dan, dan kun je ook alles.
En ineens, ping!, ineens is daar de oplossing: we maken een stoer televisieprogramma waarin een stoere held, mét afritsbare survival broek, een aanrecht opruimt terwijl ie aardappelen aan het koken is. Ja, ik ben het met u eens: het zal een keer of 20 herhaald moeten worden maar dan…..Dan is er een kans, een hele kleine kans…dat het op een dag de heren zal lukken!
Die& Die