Mijn auto en ik, a match made in heaven.

Mijn man houdt van auto’s. Verschillende merken, types zijn al voorbij gekomen afgelopen jaren. Telkens zegt hij er bij: ”Maar deze blijft wel even”. Open je vervolgens een computer dan popt vaak een auto-site op. Maar heus, echt waar voorlopig rijdt hij nog wel even door met de huidige auto (hmmmm, sure).
Zelf wil ik ook wel schakelen tussen merken. Maar ben recentelijk toch weer terug gestapt naar mijn geliefde merk. En heus, echt waar, dit is hem echt.

Wat mij echter opvalt is het verschil in gedrag van mede weggebruikers met merken auto’s. Onafhankelijke tests, uitgevoerd door de schrijfster herself, hebben uitgewezen dat als je in een Mercedes of BMW rijdt, je vaker met asociaal gedrag van andere weggebruikers geconfronteerd wordt. Mijn dochter heeft wel eens aangegeven dat ze liever in mama’s auto zat (destijds een Clio) dan in die van papa want mensen deden niet zo aardig naar mama. En dat terwijl ik precies hetzelfde gedrag vertoon met rijden.
Maar mensen hebben last van vooroordelen. Verwachten bij een bepaalde auto ook bepaald gedrag en laten aan hun eigen gedrag zien wat ze er (alvast) van vinden. Dit uit zich door de één wel voorrang geven maar jij wacht maar even, afsnijden en zelfs middelvingers. Ik wil roepen: “It’s me. Ik ben gewoon aardig hoor.” Een beetje beteuterd zit ik dan in de auto waarvan ik de meeste knopjes en toestanden niet eens gebruik maar reuze handig is, volgens manlief. Terwijl ik de radio zoek en vervolgens van alles activeer behalve de radio, voel ik mij nog een stukje ellendiger. Ik ben serieus bang dat dat ding een schietstoel heeft en dat ik straks dat knopje dan weer wél heb gevonden.

Nu heb ik dus zelf weer een andere auto. Ik had al maanden aangegeven kleiner te willen rijden. Nu heb ik mijn auto ingeruild en geloof mij maar: klein is het geworden. Helemaal weg ben ik van mijn kleine autootje en met mij de bevolking ook. Vaak wordt er nog een tweede keer gekeken naar mijn auto en even lief gelachen alsof medeweggebruikers in hun volwassen auto’s een puppy-auto voorbij zien komen die voorzichtig zijn eerste voetstapjes op het wegdek zet. Net als je wel bij motorrijders ziet, zie je ook bij mede-eigenaren van mijn merk auto. Je moet regelmatig zwaaien naar soortgenoten. De wereld is mooier zo dan in een Mercedes of BMW. Weinig knopjes etc heeft hij ook. Ik kan ermee lezen en schrijven. Krappe parkeerplekken zijn geen probleem. Ik stuur hem overal tussendoor. Ik heb geen park-assist nodig. Geen sensor die hysterisch gaat piepen. Ik heb niet het gevoel dat ik de piloot ben van een straaljager. Al geeft hij wel dat gevoel, ze moesten eens weten, gnegnegne….

Solo.