Ik zit al een tijdje in een redelijk lekkere flow. De kinderen gaan langere dagen naar school en zitten zelf ook goed in hun prille vel, mijn werk- en activiteitenagenda staat permanent vol, net als die van mijn zzp-ende man.
Alles prima dus.
Het leven in een iets gestroomlijndere fase dan voorheen. Nog immer in een hoge versnelling weliswaar, niet in de laatste plaats met dank aan ons sportende, muziekmakende en verder sowieso zeer ondernemende kroost, maar dat geeft niet want nu de chaos tegenwoordig achterwege blijft – en die chaos is pertinent aanwezig zolang de kinderen de leeftijd hebben tussen 0 en 4 jaar (ik noem het woord “tropenjaren” bewust niet, want dan moet ik wéér terug naar die acupuncturist) valt het te behappen.
Zodoende stapte ik vanmorgen uitgerust en vastberaden bij Basic Fit op de loopband. Terwijl ik wat knoppen indrukte – ik weet nog steeds niet precies hoe die apparaten werken maar zolang de “Quick Start” knop, alsmede de plussen en minnen, aanwezig blijven red ik mij wel – werd er een televisieprogramma met huiveringwekkende boodschap uitgezonden, op de flatscreen pal voor mijn neus.
Het programma “How The Universe Works” werd uitgezonden op Discovery Channel en ik viel precies midden in een ramp van ongekende omvang. Rond de 65 miljoen jaar geleden werden nietsvermoedende dinosauriërs op aarde overvallen door de inslag van een reusachtige asteroïde, die in één adem door ook maar even zowat al het leven op aarde vernietigde door de complete aardbol in brand te zetten.
Heftig, máár 65 miljoen jaar geleden dus rouwen of herdenken heeft feitelijk niet zoveel zin meer.
Opgelucht stapte ik stug verder op de loopband en ik besloot lichtjes te gaan joggen. Niet veel later kwam er een wetenschapper aan het woord die zo tussen neus en lippen door mededeelde dat er weer zo’n inslag aan zit te komen. Niemand weet precies wanneer, maar dát het gaat gebeuren is zeker. Nu kun je nog denken dat het een tamelijk ongenuanceerde oprisping is van één enkele verwarde wetenschapper, maar er blijken méér wetenschappers te zijn die deze voorspelling onderstrepen.
Ondertussen zweette ik heftig door, maar dat kwam niet perse door het hardlopen. In sneltreinvaart dachten mijn hersens na en bekeken alles vanuit dat duistere perspectief. Als dat zo is: wat doe ik hier dan in vredesnaam? Mijzelf martelend bij Basic Fit? Kan ik nu niet beter ergens onmiddellijk van gaan genieten?
Mijn blik veranderde in die van een satelliet en ik zoomde uit vanaf mijn plek op de hardloopband, helemaal omhoog door de wolken en de dampkring, zó het heelal in en zag een enorme asteroïde boven de aarde bungelen. Ons eigen zwaard van Damocles.
Geheel irreëel is dat satellietbeeld niet, de wetenschapper blijkt een punt te hebben: op 13 april 2036 (vrijdag de 13e) zou een aanstormende asteroïde op aarde kunnen inslaan. De naam van deze knaap is Apophis – vernoemd naar de Griekse God die elke nacht de zon wil vernietigen en daarmee ook het leven op aarde. De kans dat Apophis daadwerkelijk inslaat is 1 op 45.000, zo las ik op Wikipedia.
Een kleine kans zou je denken, maar blijkbaar van dusdanige ernst dat de Verenigde Staten zich er intensief mee heeft bemoeid (lang leve de VS).
Het zat me toch niet helemaal lekker. Bij thuiskomst opende ik mijn laptop en al Googelend bleek het gevaar intussen van tafel geveegd, op 13 april 2036 komt Apophis weliswaar vrij dicht langs de aarde, maar zal hij definitief niet inslaan.
Wat eigenlijk betekent dat ik deze column voor jan doedel heb geschreven.
Wél wist NASA te vertellen dat door de zwaartekracht op aarde, de asteroïde zich van zijn oude huidlaag gaat ontdoen en hij dus met een nieuw, jong vel verder kan sjezen.
Al dat paniekerige gedoe, getuur in de ruimte en geldverslindend onderzoek voor een schoonheidsbehandeling van een asteroïde!
Hadden we ook net zo goed een pot scrubzout de ruimte in kunnen slingeren.
Evie