Het voelt een beetje raar. Deze column typen. Ik keek er naar uit en zag er tegelijkertijd tegenop. Deze column wordt mijn laatste column. Of in ieder geval mijn voorlopig laatste column. Want echt afscheid nemen van stukjes schrijven vind ik best lastig. Maar goed, aan de andere kant vind ik het de laatste tijd ook steeds lastiger worden om wat te schrijven.
Op zich kan ik vaak best wat verzinnen hoor. Ik schrijf ook veel meer columns en verhaaltjes dan die hier op ysbrechtum.com verschijnen. Maar die stukjes worden afgekeurd. Vaak door mezelf maar soms ook wel eens door mijn naasten die ik ´t bij twijfel even van te voren laat lezen.
Zo schreef ik eens harde woorden over die zogenaamde perfecte vrouw die maar eens moest ophouden met mijn man aan te pappen. En eentje over dat gezin wat zo idioot met z´n kinderen omgaat. Iets met veel te hoge latten, opscheppen en een air van hier tot Tokyo. En eentje over haar van wie ik dacht dat ze mijn vriendin was, maar mij gewoon in de kou liet staan juist toen ik wel wat gezelligheid en vriendschap kon gebruiken. Over dat ik dacht dat dat aan mij lag en hoe verdrietig dat voelt.
En die column over al die mensen die ik dan bij naam ging noemen, waaronder die ene buurvrouw verderop, die steeds weer met een verschrikkelijke noodgang door ons dorp rijden. Elke dag weer. Veel te hard. Achterlijke idioten, dat zijn ‘t. Blijkbaar moet er eerst een keer iets verschrikkelijks gebeuren voor zoiets verandert.
Oh ja en die column over mezelf. Over mijn angsten, oer waar ik heel bang van word. Heel eerlijk en kwetsbaar. Maar te gevoelig en daarom eng, dus toch maar niet op de website. En dan dat verhaal over die vervelende kerel. Sneu type, niemand vindt ´m aardig. Maar straks leest ie ´t nog en heeft ie door dat het over hem gaat…
En eerlijk is eerlijk, soms heb ik ook gewoon even geen inspiratie. De vorige keer dat ik aan de beurt was, was dat het geval. En een paar keer daarvoor ook al. Dan weet ik ’t gewoon even niet. Geen enkel leuk onderwerp wat in me opkomt om over te schrijven. Of ik heb ’t wat druk en ’t schiet er gewoon bij in. Of ik wil niet wéér een mopperig stukje schrijven. Of ik denk; voor wie schrijf ik dit verhaaltje eigenlijk. Worden die columns van mij überhaupt wel gelezen? Op Facebook zie ik wel eens wat ‘likes’ voorbij komen. Maar ik vraag me werkelijk af of de columns op deze website wel gelezen en gewaardeerd worden.
De meeste van mijn columns waren puur, en echt, en helemaal waar. Zoals die over mijn moeder en haar ziek zijn. Dan is het bijna ook therapeutisch voor mezelf. Of die over Ysbrechtum. Over hoe de leefbaarheid van dit dorp me aan ’t hart gaat. Dat ik me daarvoor inzet en ’t zo jammer vind dat niet iedereen met me meedoet. En nu ben ik zelf de ‘Sjaak-afhaak’. In ieder geval voorlopig. Want ook al is dit mijn laatste column, echt afscheid nemen doe ik niet. Op 18 oktober ben ik gewoon van de partij bij de bijeenkomst die georganiseerd wordt om mee te denken over www.ysbrechtum.com. Wie weet is er wat anders wat ik kan doen voor onze dorps-website. Misschien heeft u er ook wel een idee over. Kom dan ook, brainstormen, meedenken, meepraten! Het begint om 20.00 uur in het dorpshuis. Iedereen is welkom!
Ik hoop tot dan, en anders…. tot ooit!
Eefje