Bij ons eigenlijk altijd deel van de vakantie: een fijn dagje dierenpark. Deze keer de Apenheul in Apeldoorn. Prachtig. Eigenlijk vind ik het stiekem leuker om naar de mensen te kijken die naar de dieren kijken. Mijn eigen mensen voorop. De koppies van de kinderen als het aapje dan toch wel heeeel dichtbij komt. Gouden!
Mensen kijken vind ik heerlijk. De vakantietijd is daar bij uitstek ideaal voor. Net of zie je ze dan ook anders. Met een beetje mazzel zet die vakantiebril zeg maar, zich dan voort als je weer thuis bent. Want dichtbij huis zijn ook de meest bijzondere mensen te vinden. Bij de waterspeelplaats op de kinderboerderij bijvoorbeeld op een mooie dinsdagmiddag, zit een mevrouw op het bankje. Van het terras heeft ze een parasol geconfisqueerd. Het bankje is belegd met de plaid van thuis. Uit de grote tas aan haar voeten komt van alles. Prima hoor, maar mijn wenkbrauwen schieten omhoog als er uit de tas zo’n ding wordt gehaald waarmee je eelt van je voeten kunt raspen. Yugh, eerlijk waar. Als ze na een poosje een hele onelegante pose aanneemt om maar bij dat ene plekje eelt te kunnen komen, wijs ik mijn kinderen op een niet bestaand vogeltje achter ons in de boom, om ze dat uitzicht te besparen.
Ondertussen lopen haar twee bongels wat stenengooiend door het water te stampen. Ze hebben mooie petjes op met een flapje in de nek zodat je daar niet verbrand, denk ik. Het flapje is echter niet groot genoeg om de steeds rozer wordende schoudertjes te beschermen.
Na een kort uitstapje in een boek, komt er een grote pot nagellak uit de tas. Hoppa daar gaan die benen weer omhoog en daarmee de rok. Heeee, hoor ik daar dat vogeltje weer??
Een bankje verderop zit een jonge moeder. Compleet het tegenovergestelde van de andere mevrouw. Grote sjaal, in de hipste tinten bruin en beige drie keer om de nek gedrapeerd, alsof het 14/15 graden is in plaats van de 28 graden die de thermometer aangeeft. Wat zou haar er nu toe gebracht hebben om de deur uit te stappen met zo’n enorme sjaal om?
Na afloop van het middagje relaxen op de kinderboerderij nog gauw even een boodschapje halen. Met mijn winkelkar kom ik bijna in botsing met een oude grijze meneer in een scootmobiel. In de rij bij de kassa staat hij een kassa verderop. Ik schat hem minstens 80. Moet eigenlijk nodig weer eens naar de kapper. Lijkt me best lastig, zo’n zuurstoftankje meetorsen de hele dag. Dan kijk ik eens naar beneden. Wat voor broek heeft hij nou aan? Deze man had een rete coole,strakke, zwarte, leren broek aan. In gedachten zie ik voor me dat de mevrouw van de thuiszorg ’s ochtends aanbelt om deze invalide man in de kleren te helpen… Machtig!
Echt, heerlijk mensen kijken! Daar hoef je niet voor naar de Apenheul. Zouden die aapjes daar ook zo van ons genieten??
Tikkie tikkie